Ο Φάνης Μουρατίδης σε συνέντευξή του αποκάλυψε ένα απίστευτο περιστατικό που του συνέβη στο παρελθόν με μια κυρία μέσα σε μια τράπεζα, ενώ τόνισε την εκτίμηση που τρέφει για τη συνάδελφό του, Φαίη Ξυλά.
Πριν καιρό ο γνωστός ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο ένθετο “Page 2” της Νέας Σελίδας και τον Γιάννη Πουλόπουλο, αποκαλύπτοντας διάφορα ευτράπελα.
Έπαιξες για πρώτη φορά σε σίριαλ όταν ήσουν 33 ετών και αφού είχες μια μακρά θητεία στο θέατρο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι σνόμπαρες την τηλεόραση;
Ναι, ακριβώς αυτό συνέβαινε. Θεωρούσα ότι είναι ένα είδος που δεν μου πάει. Από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι είχα και τις φοβερές προτάσεις για να μπω σε δίλημμα. Τηλεόραση έκανα πιο πολύ για να μην μου μείνει απωθημένο. Και το οφείλω στη Φαίη Ξυλά, που ήμασταν στο καμαρίνι και μου έλεγε «μα γιατί δεν δοκιμάζεις να παίξεις στην τηλεόραση;». Λέγε λέγε, με έπεισε. Και είχε δίκιο, γιατί όταν έκανα την πρώτη μου δουλειά με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου, το «Έτσι ξαφνικά», συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε η διαδικασία του γυρίσματος. Νομίζω ότι η αντίληψη που είχα μέχρι τότε ήταν λίγο ιδρυματική.
Όταν έπαιξα στο πρώτο σίριαλ, κατάλαβα ότι η δουλειά μας έχει τρομερό ενδιαφέρον σε όλες της τις εκφάνσεις. Από τότε μου έφυγε ο φόβος της τηλεόρασης, αλλά και ο φόβος που είχα γενικότερα να βουτήξω σε άγνωστα νερά. Τώρα μπορώ να σου πω ότι πιο πολύ με γοητεύει το άγνωστο παρά με τρομάζει.
Το «Έτσι ξαφνικά» γνώρισε τεράστια επιτυχία. Αισθάνθηκες περίεργα όταν ξαφνικά σε αναγνώριζαν και σου μιλούσαν σαν να σε ήξεραν προσωπικά;
Δεν είχα αντιληφθεί τη δύναμη που είχε η τηλεόραση, μέχρι που κάποια στιγμή βρέθηκα τυχαία σε ένα μνημόσυνο. Δίπλα στο σπίτι που έμενα υπήρχε μια ταβέρνα που έκανε μνημόσυνα και, όπως μπαίνω για να πάρω φαγητό, ακούω κάτι ηλικιωμένες κυρίες να φωνάζουν ρυθμικά «έ-τσι ξα-φνι-κά», «έ-τσι ξα-φνι-κά»! Όπως θυμάμαι και άλλο ένα περιστατικό που επειδή στη σειρά υποδυόμουν έναν πολύ κακό τύπο που είχε βιάσει μια κοπέλα, με αναγνώρισε μια κυρία μεγάλης ηλικίας και μου είπε:
«Θα έπρεπε να ντρέπεστε. Δεν σέβεστε την αξία της οικογένειας».
Εγώ το αντιμετώπισα με χιούμορ, λέγοντάς της… «Έτσι είναι, όπως ακριβώς τα λέτε». Με αποτέλεσμα να μου γυρίσει όλο αυτό μπούμερανγκ. Διότι η κυρία, αντί να ηρεμήσει, δυνάμωσε τον τόνο της φωνής της και με έκανε ρόμπα σε όλη την τράπεζα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι μπορεί να έχεις παίξει υπέροχα πράγματα στο θέατρο και να μην συμβαίνει τίποτα… Και να κάνεις κάτι ελάχιστο στην τηλεόραση και να δημιουργήσει τέτοια εντύπωση που να μείνει για πάντα.
Χορηγούμενο
