Κατάθεση ψυχής για την περίοδο που πέρασε το κατώφλι της κατάθλιψης είχε κάνει η Έλενα Ακρίτα, κάτι που τη στοιχειώνει μέχρι και σήμερα.
«Παλεύω μέρα με την ημέρα»
«Η κατάθλιψη μπορεί να σε χτυπήσει όποτε γουστάρει η ίδια. Γίνεται αφεντικό της ζωής σου και του εαυτού σου. Εσύ είσαι ένα άτομο υποτελές. Δεν θέλεις να ξημερώσει το πρωί. Κοιμόμουν σκεπασμένη μέχρι επάνω κι όταν κοιτούσα την ώρα στραβά για να σηκωθώ, ήταν αδύνατο, δεν μπορούσα. Δεν το καταλαβαίνει ο άλλος αλλά δεν μπορείς να πας από την κρεβατοκάμαρά σου στην κουζίνα για να κάνεις έναν καφέ. Δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Είναι ένα βουνό, Γολγοθάς», είπε μάλιστα η Έλενα Ακρίτα.
«Η πιο μισητή μου φράση είναι “δεν υπάρχει, δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”. Όχι, υπάρχει και “δεν μπορώ”. Συνυπήρξα πάρα πολλά χρόνια με την κατάθλιψη κι όταν έπρεπε να βγω έξω, έβρισκα δικαιολογίες. Για αυτό και δεν θα δεις για μεγάλο διάστημα να έχω φωτογραφίες, όπως π.χ. από μια πρεμιέρα. Τότε δεν υπήρχα. Έβρισκα χιλιάδες δικαιολογίες, τις οποίες σωματοποιούσα κι αρρώσταινα ακόμα περισσότερο. Πονούσαν ξαφνικά τα κόκαλα, το κεφάλι μου κι είχα συνάχι. Μόλις αποφάσιζα να δω σπίτι μου τηλεόραση, ήμουν καλά. Ούτε βιβλία μπορούσα να διαβάσω», ανέφερε η Έλενα Ακρίτα.
«Όμως πήγα στον ψυχίατρο για να το αντιμετωπίσω, ξεκίνησα με ψυχοθεραπεία και με φάρμακα. Δεν το ξεπέρασα. Πάντα είμαι μια καταθλιπτική που απλά παλεύω και κερδίζω μέρα την μέρα», κατέληξε.
Χορηγούμενο
