Αυθεντική, αφοπλιστικά ειλικρινής και φοβερά ταλαντούχα. Μία γυναίκα με καλλιτεχνικό και όχι μόνο εκτόπισμα που ο αέρας της σαγήνευε όποιον την πλησίαζε. Η μεγάλη Μαίρη Χρονοπούλου δεν είναι εδώ και το κενό είναι βαθύ και δυσαναπλήρωτο.
Γνώρισε την αποθέωση μέσα από τις ταινίες της και η φωνή της στιγμάτισε και το πεντάγραμμο μέχρι σήμερα.
Η μοίρα δεν στάθηκε γενναιόδωρη στη Μαίρη Χρονοπούλου αλλά η ίδια ήταν πάντα με τα χέρια ανοιχτά: να δώσει, να αγκαλιάσει και να βοηθήσει όποιον είχε την ανάγκη της, αρκεί να πίστευε πως το αξίζει.
Τα ατυχήματα που της έτυχαν την καθήλωσαν για χρόνια αλλά εκείνη είχε το κεφάλι πάντα ψηλά, υπόμεινε τις δυσκολίες της και με απύθμενη δύναμη ψυχής κατόρθωσε να βρει τις ισορροπίες της.
Δεν λύγισε ποτέ και πουθενά αλλά φοβήθηκε ένα μονάχα πράγμα. Τη φθαρτότητα της ύλης, το αδυσώπητο πρόσωπο του χρόνου και το παραδέχτηκε σε μία μοναδική εξομολόγηση στον Νίκο Μαστοράκη πριν από χρόνια – με λόγια ιδιαιτέρως επίκαιρα λίγες ώρες αφότου ετοίμασε «βαλίτσες» για να περάσει στην αιωνιότητα.
«Με διαλύει, με πεθαίνει, μισώ την ιδέα της φθοράς. Ο θάνατος δεν με τρομάζει τον περιμένω σαν εμπειρία, σαν μία μετάβαση. Δεν φοβάμαι τίποτα, μα σχεδόν τίποτα στη ζωή μου και αυτό δεν είναι ψέμα. Είμαι έτπιμη να πεθάνω αύριο το πρωί φτάνει να μου δώσουν ένα 24ωρο να αποχαιρετιστώ με ό,τι αγαπάω. Δεν φοβαμαι το τέλος. Εκείνο που με λιώνει είναι η φυσική φθορά, η φθορά της σάρκας, το σακούλιασμα. Ναι, δεν μ΄αρέσει και πες μου σε έναν που αρέσει η φθορά… Και εγώ να σου δείξω έναν ψεύτερο του κερατά».
Χορηγούμενο
