Την τραγική ιστορία της ζωής του εξομολογήθηκε ο Ανδρέας Γεωργίου, για τον θάνατο της μητέρας του από AIDS όταν εκείνος ήταν μόλις 12 χρονών.
«Τη μητέρα μου την έχασα στα 12 από AIDS και ο πατέρας μου πέθανε πριν από έξι χρόνια. Σε μια εποχή -το 1994 που πέθανε η μητέρα μου- που ήταν πολύ κλειστή η κοινωνία. Η μητέρα μου ήταν φορέας την εποχή που δεν υπήρχε προστασία. Σε μια τουριστική περιοχή της Κύπρου. Είχα έναν πατέρα καλλονό, που περπατούσε στον δρόμο και έπεφτε ο γυναικείος πληθυσμός. Πολύ ωραίος άντρας, ήταν πάντα έξω γιατί ήταν ψαράς και έπρεπε να φέρνει το φαγητό στο σπίτι. Κατά καιρούς είχαμε εστιατόριο. Τον ιό στην οικογένεια τον έφερε ο μπαμπάς. Και όταν ανακάλυψε ότι έφερε τον ιό στο σπίτι και κόλλησε τη μητέρα μου, ήταν σαν να έπεσε μια βόμβα στο σπίτι μας.
Ένιωθα πάντα πιο μεγάλος και πάντα καταλάβαινα τι έλεγαν, ότι θα μείνουμε ορφανά, ότι θα καταστραφούμε και αυτό ήταν που με πείσμωνε. Είμαστε 4 αδέλφια και πολύ αγαπημένα. Είμαστε ο ένας, η δύναμη του άλλου.
Θύμωσα με τον πατέρα μου όταν έγινε αυτό με τη μητέρα μου κι έκανα επανάσταση. Πήγα μαζί της στο Λονδίνο, όσο έκανε θεραπεία, γιατί ένιωθα πως θα πεθάνει. Ήξερα πως είναι οι τελευταίες μου στιγμές μαζί της. Με έβαλε να της υποσχεθώ πως θα είμαι εντάξει και δίπλα στα αδέλφια μου. Όταν γύρισα είχα μεγάλο πρόβλημα με τον πατέρα μου. Του έλεγα σε μισώ. Μου έλεγε πως όταν φτάσω στην ηλικία του θα το καταλάβω. Τα τελευταία του χρόνια όμως ήρθαμε κοντά. Μιλούσαμε πολύ ανοιχτά για όλα. Δεν έχω αφήσει τίποτα μέσα μου, τα είπαμε όλα. Έφυγε πολύ ωραία», είπε, μεταξύ άλλων, ο Ανδρέας Γεωργίου σε συνέντευξή του στην Ελεονώρα Μελέτη το 2019.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο, αναλυτικά, όλες τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις από τον Ανδρέα Γεωργίου
O ίδιος έχει μιλήσει και σε συνέντευξή του το 2012 για εκείνα τα δύσκολα χρόνια που έχασε τη μητέρα του…
«Με ρωτάς για το πότε ένιωσα ότι χάθηκε η εποχή της αθωότητας. Νιώθω, λοιπόν, ότι δεν ήμουν ποτέ σε φάση αθωότητας. Από μικρό παιδί είχα στο μυαλό μου το πλάνο της ζωής μου. Από τότε που με θυμάμαι, έκανα σχέδια και είχα στόχους. Την εφηβεία μου δεν την έχω ζήσει ακόμη. Από μικρό παιδί έπρεπε να είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου και τα αδέλφια μου, να πάρω σωστές αποφάσεις, να φροντίσω για όλους, να τρέξω.
Ίσως τώρα να περνάω μια εφηβεία, μέσα από τον ενθουσιασμό μου για τη δουλειά, αφού κάνω σαν παιδί. Την ίδια στιγμή, όμως, μπορεί και να έχω την ωριμότητα 50άρη. Η μεγάλη στροφή στη ρότα της ζωής μου έγινε γύρω στα 10. Ένιωθα ότι “φεύγει” η μαμά και μου αφήνει μια ευθύνη. Στα 13 μου, ήθελα να φύγω από το σπίτι.
Ήμουν και στα μαχαίρια με τον πατέρα μου για ένα μεγάλο διάστημα. Τότε ήταν που έκανα την επανάστασή μου. Του πήγαινα κόντρα, θεωρώντας τον υπεύθυνο για ό,τι μας συνέβαινε. Για πολλά χρόνια τον κατηγορούσα για την απώλεια της μητέρας μου, αφού έφερε την ασθένεια στο σπίτι. Εκείνος μας λάτρευε, μας υπεραγαπούσε. Εγώ είχα το πρόβλημα απέναντί του. Όταν έφτασα στα 20, τον συγχώρησα και έφτιαξε η σχέση μας, γιατί σε αυτήν πλέον την ηλικία συνειδητοποιείς ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Μόνο τότε κατάλαβα πόσο εύκολο είναι το λάθος. Πάντα, όταν συζητούσαμε, μου έλεγε “Ανδρέα, θα φτάσεις 20 χρόνων και θα καταλάβεις”. Πράγματι, έτσι ήταν. Έφυγε από τη ζωή πριν από ένα χρόνο το 2013. Ψαράς, αλλά σοφός! Περπατημένος άνθρωπος. Σκέψου ότι έφυγε από ένα ψαροχώρι της Κύπρου και τα κατάφερε στο Λονδίνο».
Χορηγούμενο
