Ο Αδόλφος Χίτλερ μωρό… Εσείς θα τον σκοτώνατε; Τι θα είχε συμβεί στον Κόσμο και στην Παγκόσμια Ιστορία; Θα ήταν καλύτερα σήμερα τα πράγματα ή μήπως χειρότερα;
Ο Αδόλφος Χίτλερ μωρό – Εσείς θα τον σκοτώνατε; Ο Αδόλφος Χίτλερ είναι μια από τις πιο επιδραστικές και απεχθείς φιγούρες του 20ού αιώνα. Ως ηγέτης του Ναζιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο εκατομμυρίων Εβραίων, κομμουνιστών, ομοφυλόφιλων και άλλων μειονοτήτων που δεν πληρούσαν τα κριτήρια της Άριας Φυλής. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι κατακτητικοί του πόλεμοι προκάλεσαν αβάσταχτο πόνο και αναταραχή σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι απόλυτα κατανοητό και φυσικό να ευχόμαστε να μην είχε υπάρξει ποτέ αυτός ο αιμοσταγής και παρανοϊκός δικτάτορας. Αλλά τι θα συνέβαινε αν μπορούσαμε να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας και να εξαλείψουμε τον Χίτλερ;
‘Οπως γράφει στο topontiki.gr η Μαρία Μαρκουΐζου, ας σκεφτούμε ένα υποθετικό σενάριο: Υπάρχει μια χρονομηχανή που σας μεταφέρει πίσω στο 1900, όταν ο Αδόλφος Χίτλερ είναι ακόμα βρέφος. Είστε εκεί, μπροστά του, κρατώντας ένα πιστόλι. Θα σκοτώνατε το μωρό Αδόλφο, για να σώσετε εκατομμύρια αθώες ζωές;
Η πρώτη σας αντίδραση μπορεί να είναι να απαντήσετε «ναι». Σε αυτή την περίπτωση, ενστερνίζεστε μια ωφελιμιστική άποψη, όπου ο σκοπός δικαιολογεί τα μέσα. Αν όμως ακολουθείτε μια δεοντολογική ηθική, η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, καθώς η δολοφονία είναι απόλυτα λάθος. Έχετε μπροστά σας ένα αθώο πλάσμα που δεν έχει ακόμα διαπράξει κανένα έγκλημα. Παρά τα ηθικά διλήμματα, μπορεί να συμφωνήσουμε ότι η θυσία ενός μωρού είναι μικρό τίμημα για να αποφευχθεί το Ολοκαύτωμα.
Είστε έτοιμοι να σκοτώσετε τον μικρό Χίτλερ και να σώσετε τον κόσμο από την καταστροφή; Περιμένετε και ξανασκεφτείτε το! Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το ταξίδι στον χωροχρόνο και η πράξη της δολοφονίας δημιουργεί παράδοξα και ενδεχομένως ανεπιθύμητες συνέπειες.
Δείτε επίσης: Πως αυτοκτόνησε ο Χίτλερ μαζί με την ερωμένη του Εύα Μπράουν;
Ας εξετάσουμε μερικά από αυτά πριν πάρετε την απόφασή σας..
Σύμφωνα με την αρχή της αυτό-συνοχής του Novikov, το ταξίδι στο χρόνο μπορεί να συμβεί μόνο αν είναι συμβατό με το παρελθόν που έχει ήδη υπάρξει, αλλιώς κάθε συμβάν που δημιουργεί παράδοξο, δε θα μπορέσει να συμβεί. Ένα καλό παράδειγμα είναι το «παράδοξο του παππού»: Αν γυρίσετε το χρόνο πίσω και σκοτώσετε τον παππού σας όταν είναι ακόμα παιδί, αυτόματα δε θα έχετε γεννηθεί, άρα δε θα μπορέσετε να σκοτώσετε τον παππού σας. Ομοίως, αν σκοτώσετε το Χίτλερ και δε συμβεί ο Β’ Π. Πόλεμος, τότε δεν έχετε λόγο να ταξιδέψετε πίσω στα παιδικά χρόνια του Φύρερ. Άρα δεν τον σκοτώνετε και τελικά ο Χίτλερ μεγαλώνει και η Ιστορία παραμένει ως έχει.
Παρεμβαίνοντας στο παρελθόν, δεν έχουμε ιδέα προς ποια κατεύθυνση μπορεί να αλλάξει η ροή των γεγονότων. Για παράδειγμα, στη νουβέλα του Έρικ Νόρντεν “The Primal Solution”, ένας Εβραίος επιζών του Ολοκαυτώματος ταξιδεύει στο παρελθόν και αναγκάζει το Χίτλερ να αυτοκτονήσει, ελέγχοντας το νου του. Ο Χίτλερ τελικά επιζεί, αναγνωρίζει την εβραϊκή καταγωγή του εχθρού του και μεγαλώνοντας, γίνεται ο γνωστός αντι-Σημίτης δικτάτορας που όλοι ξέρουμε. (παράδοξο του προορισμού)
Έστω πως επιλέγετε μια πιο μετριοπαθή λύση και αντί της δολοφονίας, αποφασίζετε να βάλετε το μωρό Χίτλερ σε ένα ορφανοτροφείο. Κανείς δε σας εγγυάται πως οι γονείς του δε θα γεννήσουν ένα άλλο μωρό, που θα το αναθρέψουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ώστε τελικά να γίνει δικτάτορας. Ακόμα και αν εμποδίσετε τη γνωριμία των γονιών του εξαρχής, ίσως κάποιο άλλο ζευγάρι γεννήσει έναν άλλο Φύρερ, πολύ πιο επικίνδυνο από το Χίτλερ.
Εξηγούμε παρακάτω…
Ας πούμε ότι σκοτώσατε τον ανήλικο Αδόλφο. Θεωρείτε πως έτσι το Ολοκαύτωμα έχει αποφευχθεί; Η Γερμανία των δεκαετιών του ’20-‘30 δεν ήταν κάποιος παράδεισος ευμάρειας και προοδευτικής σκέψης. Ένας χαμένος πόλεμος που είχε καταρρακώσει οικονομικά τη χώρα, σε συνδυασμό με διάφορες πολιτικές διαμάχες και το πεσμένο ηθικό των Γερμανών, είχαν δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να εκκολαφθούν αισθήματα μίσους και ξενοφοβίας, πράγμα που συνέβαινε εξάλλου σε ολόκληρη τη Δύση. Δεν ήταν ο Χίτλερ αυτός που δημιούργησε το φασισμό, τον αντισημιτισμό, το μιλιταρισμό και την ευγονική. Δεν ήταν ο Χίτλερ ο πρώτος πολιτικός που βάσισε τη ρητορεία του στη φυλετική υπεροχή και το Γερμανικό επεκτατισμό. Το να εστιάζουμε στο πρόσωπό του δεν πρέπει να μας αποσπά από τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, οι οποίες ευνοούσαν τέτοιες ιδεολογίες και κινήματα. Μπορεί ο Χίτλερ να ήταν χαρισματικός και λαοπλάνος ηγέτης, όμως εξελέγη δημοκρατικά στις εκλογές από μια μεγάλη και φανατισμένη μερίδα του κόσμου. Επομένως, αν δεν ήταν ο Χίτλερ, θα ήταν κάποιος άλλος, ίσως πιο μεγαλομανής και αποτελεσματικός στις επιδιώξεις του.
Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, πολλοί κορυφαίοι επιστήμονες διέφυγαν προς πιο ασφαλείς χώρες. Φυσικοί, μαθηματικοί, χημικοί, μεταξύ των οποίων ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Νιλς Μπορ, ο Ενρίκο Φέρμι, ο Λίο Σζιλάρντ και πολλοί άλλοι, συνέχισαν το επιστημονικό τους έργο στην Αμερική. Οι τρεις τελευταίοι που αναφέραμε ήταν και η βασική ερευνητική ομάδα που κατασκεύασε τις πρώτες ατομικές βόμβες. Αν δεν υπήρχε ο Χίτλερ, ίσως αυτές οι βόμβες δεν κατασκευάζονταν ποτέ, ή μπορεί να κατασκευάζονταν για λογαριασμό της γερμανικής ή ιταλικής κυβέρνησης, με πολύ χειρότερες επιπτώσεις από τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ομοίως, καθώς οι Γερμανοί αστροφυσικοί που αναζήτησαν άσυλο στην Αμερική έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην εξερεύνηση του διαστήματος, ίσως αυτή η τεχνογνωσία να βρισκόταν σε πολύ πρωιμότερο στάδιο και έτσι η χρονομηχανή να μην είχε εφευρεθεί ακόμα. Ιδού άλλο ένα παράδοξο.
Μέσα από τις φρικαλεότητες και τα παρανοϊκά πειράματα που διέπραξαν οι γιατροί των SS, μόνο ελάχιστα νέα δεδομένα προστέθηκαν στην ιατρική επιστήμη. Για την ακρίβεια, όσες γνώσεις διαθέτουμε σχετικά με την ανθρώπινη υποθερμία και την αντίδραση του σώματος σε χαμηλά βαρομετρικά, έχουν προκύψει αποκλειστικά από πειράματα των Ναζί. Η ιατρική έρευνα έχει βασιστεί πολλές φορές σε ανήθικες πρακτικές-και αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα σε τρίτες χώρες-, όμως τα συγκεκριμένα βασανιστήρια που συνέβησαν στο όνομα της επιστήμης στάθηκαν η αφορμή για να ξεκινήσει η συζήτηση για τη βιοηθική και για να διακοπούν τα επικίνδυνα πειράματα σε ανθρώπους-πειραματόζωα, άνευ συναινέσεως. Με τον ίδιο τρόπο, ο Β’ Π. Πόλεμος με τη λήξη του επιτάχυνε τη δημιουργία και τη δράση των ανθρωπιστικών κινημάτων και έκανε ξεκάθαρη την ανάγκη για δημοκρατία και ισότητα. Αν δεν ήταν ο Χίτλερ, ίσως ο φασισμός να μην ήταν ακόμα προσδιοριστέος και άρα καταδικαστέος, καθώς οι Ναζί έδειξαν στην ανθρωπότητα πού οδηγεί το μίσος, η προκατάληψη και ο ρατσισμός.
Πέρα από τα χωροχρονικά παράδοξα, κάθε εναλλακτικό σενάριο που μπορούμε να σκεφτούμε και περιλαμβάνει τη δολοφονία του μωρού Αδόλφου, μπορεί να οδηγήσει σε αμέτρητες απρόβλεπτες εκβάσεις, με λιγότερα ή περισσότερα θύματα, οδηγώντας σε ένα καλύτερο ή και πολύ χειρότερο παρόν, με πιο προοδευτικά ή απολυταρχικά καθεστώτα.
Αν πρέπει να απαντήσουμε στο δίλημμα της δολοφονίας του μωρού Χίτλερ…
Αν όμως πρέπει να απαντήσουμε στο δίλημμα της δολοφονίας του μωρού Χίτλερ, θα λέγαμε πως η σωστή απάντηση είναι «όχι». Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να παραβλέψουμε το πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας: ο Χίτλερ έχασε. Κατάφερε να εκμεταλλευτεί τα σημεία των καιρών, κατάφερε να ανέλθει στην εξουσία και να σπείρει θάνατο και μίσος για χρόνια, και όμως έχασε. Αν τον αφαιρούσαμε από το χρονολόγιο, θα σβήναμε μια από τις πιο σημαντικές νίκες στον αγώνα του Καλού με το Κακό.
Σαφώς, ο φασισμός δεν πατάχθηκε επειδή ο Χίτλερ έζησε, έπαιξε και έχασε. Η ήττα του ναζιστικού κόμματος, η στοχοποίηση των ναζί ή η καταδίκη μιας εγκληματικής οργάνωσης δε μας απαλλάσσει από το δαίμονα του φασισμού. Αν όμως βρεθεί μια μηχανή του χρόνου μπροστά μας, καλύτερα να αφήσουμε το παρελθόν στην ησυχία του και να φροντίσουμε να αλλάξουμε το παρόν, το οποίο θυμίζει επικίνδυνα τις συνθήκες που 100 χρόνια πριν ανέθρεψαν το Χίτλερ και τους ακολούθους του.
Χορηγούμενο
