Η μνήμη του Αγίου Παΐσιου και οι γιορτές της 12ης Ιουλίου
Σήμερα, Παρασκευή 12 Ιουλίου, σύμφωνα με το εορτολόγιο του 2024, τιμάται η μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη.
Επίσης, γιορτάζουν όσοι φέρουν τα ονόματα:
Βερονίκη, Βερόνικα, Βέρα, Βερενίκη
Παΐσιος, Παΐσης, Παϊσία
Ιλάριος
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης), γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1924 στα Φάρασα της Τουρκίας. Και εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου 1994 στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή – Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Ανακηρύχθηκε Άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στις 13 Ιανουαρίου 2015. Επίσης η μνήμη του τιμάται στις 12 Ιουλίου, την ημέρα της κοίμησής του. Το 2017, ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος του στρατιωτικού όπλου των Διαβιβάσεων από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
«Αγάπη και ταπείνωση»
Η θεολογία του Γέροντα Παϊσίου συνοψιζόταν σε δύο λέξεις: αγάπη και ταπείνωση, προτείνοντας το παράδειγμα του Χριστού. Δίδασκε την πίστη στον Τριαδικό Θεό, την τιμή στη Θεοτόκο Μαρία και τους Αγίους, και τον σεβασμό στη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας.
Ο Γέροντας Παΐσιος προσευχόταν μυστικά καθημερινά, πολλές ώρες, για όλο τον κόσμο, για τους ανθρώπους και για όλη τη δημιουργία, υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Ακόμη προτιμούσε κάποιες φορές να προσεύχεται για τους απόντες παρά να ανοίγει την πόρτα της καλύβας του σε παρόντες επισκέπτες, αποφεύγοντας κάθε εντυπωσιασμό.
Ωστόσο όταν χρησιμοποιούσε το προορατικό χάρισμά του για να βοηθήσει κάποιον, ζητούσε να μην αποκαλυφθεί σε άλλους. Καθώς κάθε συμβουλή του ήταν εξατομικευμένη. Λυπόταν όταν κάποιοι παρέμεναν στην αποκάλυψη μιας σκέψης ή ενός γεγονότος από τη ζωή τους, χωρίς να προχωρήσουν στην ταπείνωση, τη μετάνοια και την αλλαγή τρόπου ζωής. Συχνά έλεγε στους επισκέπτες του: “εγώ παιδί μου αυτό δεν το έχω πει, πώς τα βγάζουν αυτά”.
Επίσης μιλούσε ενάντια στη θρησκοληψία και την αναζήτηση θαυμάτων. Ενώ δίδασκε την αδιάλειπτη προσευχή και τη μίμηση της ζωής των Αγίων με ταπείνωση, όχι απλά την επίκλησή τους. Συνιστούσε την ενεργό συμμετοχή στην Εκκλησία με αγάπη, προσευχή, ταπείνωση, προσωπική πνευματική άσκηση. Και σεβασμό στο Συνοδικό Σύστημα της Εκκλησίας. Χωρίς επιδίωξη συμφερόντων ή επιρροής. Ενθάρρυνε τη θαρραλέα ομολογία της πίστης με διάκριση και σύνεση, ώστε να μην ευτελίζεται η διδασκαλία του Χριστού και της Εκκλησίας. Συχνά τόνιζε στους προσκυνητές ότι “το μεγαλύτερο θαύμα είναι η ταπείνωση. Σύμφωνα με το παράδειγμα του Χριστού και η μετάνοια”.
Απολυτίκιο:
Χορηγούμενο
