Οι αβάσταχτες τύψεις που νιώθουμε τη στιγμή που πεθαίνουμε
Όλα όσα μετανιώνουμε τις τελευταίες στιγμές της ζωής μας, αλλά είναι πλέον αργά
Οι αβάσταχτες τύψεις που νιώθουμε τη στιγμή που πεθαίνουμε και όλα όσα μετανιώνουμε τις τελευταίες στιγμές της ζωής μας, αλλά είναι πλέον αργά
Οι αβάσταχτες τύψεις που νιώθουμε τη στιγμή που πεθαίνουμε… Η Julie McFadden, μια έμπειρη νοσοκόμα παρηγορητικής φροντίδας, γνωστή στο διαδίκτυο ως Hospice Nurse Julie , μοιράζεται τις πιο συχνές τύψεις που εκφράζουν οι άνθρωποι στο τέλος της ζωής τους. Μέσα από το κανάλι της στο YouTube, έχει στόχο να ενημερώσει το κοινό για τη διαδικασία του θανάτου, προσφέροντας παρηγοριά και μειώνοντας τον φόβο που συχνά τον κάνει.
Η Julie, με βάση τις εμπειρίες της από τη φροντίδα ασθενών στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους, έχει εντοπίσει τέσσερις βασικές τύψεις που εκφράζουν οι άνθρωποι λίγο πριν το τέλος:
Δεν ζούσα σύμφωνα με τις δικές μου επιθυμίες : Πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες άλλων, είτε αυτές προέρχονταν από την οικογένεια, τους φίλους ή την κοινωνία γενικότερα, παραμελώντας τα δικά τους όνειρα.
Δούλευα υπερβολικά και έχω πολύτιμες στιγμές… Η υπερβολική αφοσίωση στην εργασία αφήνει αρκετούς με την αίσθηση ότι δεν αφιέρωσαν αρκετό χρόνο σε αγαπημένα πρόσωπα ή δεν απόλαυσαν τη ζωή όπως θα ήθελαν.
Δεν εξέφρασα τα συναισθήματά μου… Φόβοι, ντροπή ή οι κοινωνικές νόρμες κρατούν πολλούς από το να δείχνουν στους άλλους πώς πραγματικά αισθάνονται, γεγονός που συχνά οδηγεί σε ανεκπλήρωτες σχέσεις και απωθημένα.
Δεν κράτησα επαφή με φίλους και οικογένεια… Η απομάκρυνση από ανθρώπους που κάποτε ήταν σημαντικοί, λόγω καθημερινότητας ή άλλων λόγων, αφήνει πολλούς με την επιθυμία να έχουν καλλιεργήσει βαθύτερες συνδέσεις.
Με τη δουλειά της, η Julie επιδιώκει να τους βοηθήσει ανθρώπους να αναλογιστούν πώς να ζουν πιο πλήρως, προκειμένου να περιορίσουν τέτοιες τύψεις στο μέλλον. Η ενημερωτική της προσέγγιση για τη ζωή και τον θάνατο έχει αγγίξει χιλιάδες ανθρώπους, παρέχοντας μια διαφορετική οπτική για μια δύσκολη, αλλά αναπόφευκτη πραγματικότητα.
Η συγκλονιστική μαρτυρία της έμπειρης νοσοκόμας
Στο τελευταίο της βίντεο, η Τζούλι δηλώνει… «Γνωρίζοντας τι μετανιώνουν οι άνθρωποι στο τέλος της ζωής τους θα μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα. Κάνοντας αυτήν την άσκηση σε καθημερινή βάση μπορεί να μας βοηθήσει να διατηρήσουμε τις προτεραιότητές μας ευθεία.
“Η νούμερο ένα είναι ότι δεν εκτιμούν το υγιές σώμα τους όσο το είχαν. Τόσοι πολλοί ασθενείς μου είπαν – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – θα ήθελα να είχαν καταλάβει πόσο εκπληκτικό είναι να έχεις υγιή σώμα.
«Απλώς για να μπορώ να αισθάνομαι πεινασμένος, να γεύομαι φαγητό, να κάνω ντους μόνος μου, να πηγαίνω μόνος μου στην τουαλέτα, να περπατάω, να μιλάω, να έχω ενέργεια – όλα αυτά τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα σε καθημερινή βάση… είναι το νούμερο ένα πράγμα που με βοηθάει στην καθημερινότητά μου».
“Η δεύτερη τύψη που ακούω περισσότερο είναι ότι εργάστηκαν σε βάρος της ζωής τους. «Μακάρι να μην επικεντρωνόμουν μόνο στη δουλειά»….μετά φτάνουν στην ηλικία συνταξιοδότησης ή δεν τα καταφέρνουν καθώς η διάγνωση δείχνει κάτι σε τελικό στάδιο και δεν μπορούν να καρπωθούν αυτό που προσπάθησαν να σπείρουν».
Ανατριχιαστικό: Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που λένε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν
Διακοπές και σχέσεις
Ανέφερε ότι πολλοί άνθρωποι εκφράζουν τη λύπη τους που δεν αξιοποίησαν τις ευκαιρίες που είχαν για να κάνουν διακοπές.
“Ένα άλλο πράγμα για το οποίο ακούω πολύ είναι οι σχέσεις. Το να εύχονταν να τα έφτιαχναν με κάποιον νωρίτερα, να άρχιζαν να μιλάνε με κάποιον νωρίτερα, να έβλεπαν την οικογένειά τους περισσότερο… να απολάμβαναν περισσότερο χρόνο με τους φίλους και την οικογένειά τους.”
Πώς είναι όταν πεθαίνουμε; Τα στάδια που περνάει το σώμα μας
Οι αγαπημένοι μας άνθρωποι
Η Τζούλι ανέφερε ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να εκτιμούν περισσότερο τα αγαπημένα τους πρόσωπα, μόνο όταν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
«Το τελευταίο πράγμα που είπαν οι άνθρωποι ήταν ότι θα ήθελαν να μην είχαν ζήσει τη ζωή τους για άλλους ανθρώπους – που σημαίνει ότι τους ένοιαζε πραγματικά τι σκέφτονταν οι άνθρωποι, την εικόνα για το πώς φαίνονταν, τι θα πίστευαν οι άνθρωποι αν έκανα X,Y και Z ή τι τους έλεγαν.
«Ζούσαν ακόμα αυτή τη ζωή για να κάνουν τους γονείς τους περήφανους έναντι του να κάνουν αυτό που ήθελαν να κάνουν, να είναι αυτοί που ήθελαν να είναι, χωρίς να τους νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι».
Χορηγούμενο
