Η θεμελιώδης χριστιανική πίστη υποστηρίζει ότι οι δαίμονες δεν δημιουργήθηκαν ως τέτοιοι. Αλλά ως άγγελοι, οι οποίοι στη συνέχεια αποστάτησαν από τον Θεό και περιέπεσαν στο σκοτάδι.
Τρία βιβλικά αποσπάσματα, που ερμηνεύονται ως αναφορές στην πτώση του διαβόλου και των δαιμόνων, είναι τα εξής:
Ησαΐας 14:12-15: Αυτή η προφητεία, που αρχικά αφορά τον βασιλιά της Βαβυλώνας, ερμηνεύεται και ως συμβολική αναφορά στην αλαζονεία ενός αρχαγγέλου, που κατέληξε στην αποστασία. Εδώ εμφανίζεται και η ονομασία “Εωσφόρος”, που σημαίνει “αυτός που φέρει την αυγή”.
Λουκάς 10:18: Ο Ιησούς Χριστός αναφέρει ότι είδε τον Σατανά να πέφτει από τον ουρανό σαν αστραπή, γεγονός που ερμηνεύεται ως η αρχική του πτώση από αρχάγγελος.
Αποκάλυψη 12:3-4, 7-9: Περιγράφεται η πτώση του δράκοντα, του αρχαίου όφεως, που είναι ο Διάβολος και ο Σατανάς, μαζί με τους αγγέλους του.
Η διδασκαλία ότι οι δαίμονες είναι έκπτωτοι άγγελοι έχει σημαντικές επιπτώσεις:
Απορρίπτει την λατρεία των δαιμόνων, σε αντίθεση με τις πολυθεϊστικές θρησκείες.
Διακηρύσσει ότι το κακό δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης.
Η αντιμετώπιση του κακού γίνεται μέσω της σύνδεσης με τον Θεό, μέσω της Εκκλησίας και της χριστιανικής ζωής. Οι πιστοί καλούνται να αγωνιστούν κατά των παθών τους και να καλλιεργήσουν τις αρετές, με τη βοήθεια του Θεού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία τονίζει τη σημασία της πνευματικής πανοπλίας. Όπως περιγράφεται στην Επιστολή προς Εφεσίους (6:10-20), για την αντιμετώπιση των πειρασμών.
Στις αγιογραφίες, οι δαίμονες απεικονίζονται μικροί και αδύναμοι, για να τονιστεί η ανίσχυρότητά τους μπροστά στον Θεό και τους αγίους.
Χορηγούμενο
