Καλεσμένος στην Μπέττυ Μαγγίρα και την εκπομπή «Ποιος είναι πρωινιάτικα» βρέθηκε ο Κώστας Φαλελάκης και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην απώλεια του Μηνά Χατζησάββα. Ο ηθοποιός παραδέχτηκε πώς έχει αντικρίσει πολλά χυδαία σχόλια μετά την απώλεια του αγαπημένου του κάτι που του είναι αδιανόητο και ακατόητο.
«Πουστάρ@, θα σε παλουκώσουμε στο Σύνταγμα! Είμαι ανοιχτός σε…»
«Στην Αθήνα ήρθα λόγω της σχέσης μου με τον Μηνά. Έζησα έναν μεγάλο έρωτα με τον Μηνά και νιώθω ευλογημένος. Στα 25 χρόνια που ήμασταν μαζί, δεν με απογοήτευσε ποτέ ο Μηνάς.
Δέχτηκα πόλεμο μετά το θάνατό του. Μπήκα, μετά από αρκετές μέρες στο διαδίκτυο να δω τι γράφουν. Μπορώ να το πω αυτό; Π@#$στάρα, θα σε παλουκώσουμε στο Σύνταγμα. Γιατί; Επειδή έχασα έναν άνθρωπο; Η ζωή μετά τον Μηνά είναι άνοστη. Φυσικά και είμαι ανοιχτός σε έναν νέο έρωτα».
«Μεγάλωσα με αυτό τον φόβο»
«Έχω κάνει μεγάλη διαδρομή με πολλές αφετηρίες και φινάλε. Κουράστηκα λίγο. Είχα πολλές επανεκκινήσεις. Από εκεί που ξεκίνησα, από το χωριό στην πόλη, στην Αθήνα, το τραγικό φινάλε του Μηνά.
Η μητέρα μου ήταν ψυχικά ασθενής. Με πόνεσαν αυτά που άκουγα και με εφοδίασαν με την καχυποψία ότι “γιατί όχι κι εγώ”. Μεγάλωσα με αυτό τον φόβο, ότι θα μου συμβεί κι εμένα. Συνέβη σε άλλο μέλος της οικογένειας, την αδελφή μου.
Όταν τελείωσα το γυμνάσιο, ο πατέρας μου ήθελε να καθίσω στο χωριό να ασχοληθώ με τα χωράφια. Έκατσα έναν χρόνο. Η συνθήκη εκεί ήταν λίγο μεσαιωνική. Δηλαδή εγώ γεννήθηκα το 1963 και ήρθε το ρεύμα το 1972. Δεν μας ένοιαζε γιατί δεν ξέραμε ότι υπάρχει. Όταν ήρθε έγινε λίγο καλύτερη η ζωή. Έμεινα έναν χρόνο κάνοντας αγροτικές δουλειές και φρίκαρα. Δεν ήξερα τι υπάρχει, αλλά αυτό δεν το ήθελα», εξομολογήθηκε ο Κώστας Φαλελάκης για τα παιδικά του χρόνια στην εκπομπή «Ποιος είναι πρωινιάτικα».
Η ζωή στα Χανιά
Στη συνέχεια ο ηθοποιός μίλησε για το πώς από το χωριό βρέθηκε στα Χανιά και έπειτα στην Αθήνα. «Αυτό δεν έγινε με τις καλύτερες συνθήκες. Δεν ήταν σύμφωνοι οι δικοί μου. 16 χρονών να πας σε μια πόλη που δεν καταλαβαίνεις ότι τα αυτοκίνητα πηγαίνουν μόνο σε μια κατεύθυνση στον μονόδρομο.
Πήγα στο Λύκειο. Ζούσα μόνος στα Χανιά, όχι στην καλύτερη συνθήκη, δούλευα στις οικοδομές για να τα βγάλω πέρα. Έψαχνα να δω τι είναι αυτό που με ενδιαφέρει.
Νόμιζα ότι με ενδιαφέρει κάτι τεχνικό. Πήγα σε μια σχολή ηλεκτρονικών και είδα ότι μόνο το σχέδιο με ενδιέφερε εκεί. Άρχισα να πληροφορούμαι σιγά σιγά τα καλλιτεχνικά. Πήγα στο Ωδείο, άρχισα κιθάρα και θεωρητικά, αλλά δεν μου έφτανε.
Κάποια στιγμή το 1982 στις 27 Οκτωβρίου, θυμάμαι την ημερομηνία γιατί άλλαξε η ζωή μου από τότε. Επειδή ήμουν οργανωμένος στην ΚΝΕ συνάντησα ανθρώπους ανοιχτόμυαλους που με βοήθησαν που ήταν για εμένα μια έκρηξη πνευματική.
Μας είπαν ότι υπάρχει ένας ερασιτεχνικός θίασος που λέγεται «Χανιώτικο θεατρικό εργαστήρι» και θα ανέβαζε, μάλιστα, ένα έργο πολυπρόσωπο και να πάμε να βοηθήσουμε ως κομπάρσοι. 27 Οκτωβρίου πήγαμε. Είδα πρώτη φορά θεατρική πρόβα.
Τελειώνοντας μου είπε ότι έχω ωραία φωνή και μου πρότεινε να κάνω έναν ρόλο. Από τότε τα παράτησα όλα και τα Ωδεία και το σχολείο, δεν το τελείωσα ποτέ. Ζούσα 20 ώρες τη μέρα στο εργαστήρι. Αν με γνωρίσεις δεν βάζω γλώσσα μέσα.
Τότε δεν μιλούσα, δεν ήξερα, μάλιστα, λέξεις να πω αυτό που αισθάνομαι. Μέσα από τα κείμενα που ήταν Μπρεχτ, Λόρκα, βρήκα λέξεις. Ήμουν πολύ δειλός και εσωστρεφής. Το θέατρο είχε όλα τα υπόλοιπα που με ενδιέφεραν. Είχε την Αρχιτεκτονική, η ζωγραφική η μουσική, και την υποκριτική που σου έδινε βήμα να υπάρχεις με ένα άλλοθι ότι είναι ο ρόλος. Τρελάθηκα!»
Χορηγούμενο
