Διονύσης Σαββόπουλος – Συγκλονίζουν οι τελευταίες του στιγμές: «Υπήρξε μία αναλαμπή»… Η σύνδεση του μεγάλου τραγουδοποιού με τον αείμνηστο φίλο και συνάδελφό του, Μάνο Χατζιδάκι, στην ύστατη ώρα και ο τελευταίος αποχαιρετισμός.
Σε μια συνέντευξη γεμάτη συγκίνηση, ο στενός συνεργάτης και φίλος του Διονύση Σαββόπουλου, Γιώτης Κιουρτσόγλου, περιέγραψε τις δραματικές και ταυτόχρονα βαθιά ποιητικές τελευταίες ώρες του μεγάλου τραγουδοποιού στο νοσοκομείο. Η αφήγηση του Κιουρτσόγλου δίνει έναν ταιριαστό επίλογο στην καλλιτεχνική και πνευματική διαδρομή του «Νιόνιου».
Η Δύσκολη Αναμονή και η Τελευταία Αναλαμπή
Ο Γιώτης Κιουρτσόγλου βρισκόταν κοντά στην οικογένεια τις κρίσιμες ώρες της νοσηλείας. Όπως περιέγραψε, η οικογένεια και οι στενοί φίλοι είχαν απομακρυνθεί από το δωμάτιο, περιμένοντας την αναπόφευκτη εξέλιξη. «Ήμουν σχεδόν κοντά του τις τελευταίες ώρες. Πήγα στο νοσοκομείο και είχαν διώξει όλη την οικογένεια και όλο τον κόσμο μαζί για να πάμε στο σπίτι που ήταν σχετικά κοντά», είπε, περιγράφοντας τη δύσκολη αναμονή.
Λίγο πριν ο Διονύσης Σαββόπουλος «κλείσει τα μάτια του», υπήρξε μία σπάνια και συγκινητική στιγμή συνειδητότητας. Ο Κιουρτσόγλου διηγήθηκε ότι ο Σαββόπουλος είχε μία τελευταία αναλαμπή, κατά την οποία «τους χαιρέτησε όσους ήταν στο δωμάτιο μέσα».
Ο Αποχαιρετισμός με τον Μάνο Χατζιδάκι
Το πιο δυνατό και συμβολικό σημείο της αφήγησης αφορούσε τη σύνδεση του Σαββόπουλου με τον αείμνηστο φίλο και συνάδελφό του, Μάνο Χατζιδάκι, στην ύστατη ώρα.
Σύμφωνα με τον Κιουρτσόγλου, ο άνθρωπος που συνόδευε τον Σαββόπουλο τα τελευταία χρόνια κρατούσε ένα βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι.
«…και στην παράγραφο που λέει: “Μια χώρα που μοιράζει με τη δική μας” διάβασε αυτή τη σελίδα, διάβασε και τη δεύτερη, το έκλεισε και το έβαλε δίπλα στο κομοδίνο και μετά έκλεισε τα μάτια του.»
Δείτε επίσης – Ο Διονύσης Σαββόπουλου στην τελευταία του δημόσια εμφάνιση
Αυτή η εικόνα – ο Διονύσης Σαββόπουλος να αποχαιρετά τον κόσμο με ένα τελευταίο διάβασμα του… Χατζιδάκι – αποτελεί έναν σπάνιο, ποιητικό επίλογο για έναν καλλιτέχνη που σφράγισε μάλιστα την ελληνική μουσική και σκέψη. Ο Κιουρτσόγλου έκλεισε την αφήγησή του με μία νότα πικρίας, τονίζοντας επίσης το γεγονός ότι «δεν γιορτάστηκαν τα 100 του χρόνια».
Χορηγούμενο
