Έρχεται οικονομικός όλεθρος σε όλη την Ευρώπη; Το ύπουλο σχέδιο που κρύβεται πίσω από την κατάρρευση της Γερμανίας
Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια φάση δραματικής οικονομικής μετατόπισης, η οποία, αντί να θεωρείται ατύχημα, εκλαμβάνεται από πολλούς ως η εφαρμογή ενός προσχεδιασμένου στρατηγικού σχεδίου. Η Γερμανία, άλλοτε ακλόνητη «ατμομηχανή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βυθίζεται σε μια βιομηχανική κρίση άνευ προηγουμένου, σέρνοντας μαζί της ολόκληρη την ήπειρο σε μια αλλαγή παραδείγματος που απειλεί να αλλάξει οριστικά τον οικονομικό και κοινωνικό της χάρτη.
Η Συνταγή της Κατάρρευσης: Ενέργεια, Κυρώσεις και «Πράσινη Μετάβαση»
Η τρέχουσα κρίση δεν είναι αποτέλεσμα μιας μεμονωμένης αποτυχίας, αλλά μιας τοξικής συγχώνευσης πολιτικών που λειτουργούν ως η τέλεια συνταγή αποβιομηχάνισης:
- Ενεργειακές Επιλογές: Η δογματική απόφαση για το κλείσιμο των πυρηνικών σταθμών της Γερμανίας (πριν ακόμη ωριμάσουν οι εναλλακτικές) δημιούργησε μια τεχνητή ενεργειακή ευπάθεια, αποσυνδέοντας τη βιομηχανία από τη βασική και φθηνή ηλεκτρική ενέργεια.
- Γεωπολιτικές Κυρώσεις & Σαμποτάζ: Η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, σε συνδυασμό με το σαμποτάζ των αγωγών Nord Stream, διέκοψε την πιο ζωτική αρτηρία ενεργειακού εφοδιασμού της Γερμανίας. Η σχεδόν αδιάφορη πολιτική στάση απέναντι σε αυτή την πράξη δείχνει, σύμφωνα με αναλυτές, ότι μια ισχυρή μερίδα της γερμανικής ελίτ είχε ήδη αποδεχθεί την καταστροφή του ενεργειακού status quo.
- Η «Πράσινη Ατζέντα» ως Μοχλός: Η Πράσινη Μετάβαση (που προβάλλεται ως ηθική υποχρέωση) λειτουργεί στην πράξη ως οικονομικό εργαλείο για την επιτάχυνση της αποβιομηχάνισης, χαρακτηρίζοντας τις παραδοσιακές, ενεργοβόρες μονάδες παραγωγής ως «βασιζόμενες σε ορυκτά καύσιμα», δικαιολογώντας έτσι την αποεπένδυση από αυτές.
Το αποτέλεσμα είναι η μαζική μετακίνηση μεγάλων βιομηχανικών κολοσσών προς περιοχές με χαμηλότερο ενεργειακό κόστος, κυρίως τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Το «Καπιταλιστικό Πραξικόπημα» της Χρηματοοικονομικής Ελίτ
Σύμφωνα με αναλύσεις όπως αυτές που δημοσιεύει το οικονομικό ιστολόγιο China Economic Indicator, η αποβιομηχάνιση της Γερμανίας δεν είναι απλή συνέπεια της γεωπολιτικής, αλλά ένα ενεργό, στρατηγικό σχέδιο της οικονομικής ελίτ των παγκοσμιοποιητών της χώρας. Ο στόχος είναι η συστηματική αποδόμηση του παλαιού «Καπιταλισμού της Ρηνανίας» (που βασιζόταν στη μακροπρόθεσμη επένδυση στη μεταποίηση και τη μηχανολογία).
- Νέο Οικονομικό Δόγμα: Το παλιό μοντέλο αντικαθίσταται από ένα νέο, όπου η ευέλικτη διαχείριση κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων θεωρείται πιο σημαντική από τα τοπικά, πάγια περιουσιακά στοιχεία των εργοστασιακών μονάδων.
- Η Ενθρόνιση της BlackRock: Η ανάληψη της ηγεσίας από τον Φρίντριχ Μερτς, πρώην διευθυντή του επενδυτικού κολοσσού BlackRock, σηματοδοτεί τη συμβολική κατάκτηση του Γερμανικού κράτους από αυτή τη χρηματοοικονομική ελίτ. Για αυτούς τους κύκλους, μια ενεργοβόρα μονάδα παραγωγής θεωρείται περιουσιακό στοιχείο με χαμηλή κερδοφορία και όχι πηγή εθνικής ισχύος.
- Το Πρόσχημα της Κρίσης: Η τεχνητά δημιουργημένη ενεργειακή κρίση παρέχει το τέλειο πρόσχημα: αντί να επενδύουν στη βιομηχανία, οι εταιρείες μεταφέρουν την παραγωγή σε άλλες χώρες και χρησιμοποιούν τα κεφάλαια για επαναγορά μετοχών ή επενδύσεις σε τομείς με υψηλότερα περιθώρια κέρδους (π.χ. τεχνολογία, χρηματοοικονομικά).
Σοκ: Ποιός ήταν ο παππούς του Γερμανού Καγκελάριου Φρίντριχ Μερτς;
Οι Πανευρωπαϊκές Επιπτώσεις και η Σύγκλιση με τον Ντράγκι
Αυτή η σκόπιμη αποσυναρμολόγηση της γερμανικής βιομηχανίας δεν μένει εντός συνόρων. Λειτουργώντας ως κεντρικός κόμβος παραγωγής της ΕΕ, η κατάρρευση της Γερμανίας προκαλεί καταστροφική αλυσιδωτή αντίδραση σε ολόκληρη την ήπειρο, διαταράσσοντας αλυσίδες εφοδιασμού και οδηγώντας σε σπειροειδή αποβιομηχάνιση από την Πολωνία έως την Πορτογαλία.
Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό το σχέδιο ευθυγραμμίζεται με τις πρόσφατες συστάσεις του Μάριο Ντράγκι (μεγαλοτραπεζίτη και πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ) για την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ, οι οποίες ζητούν τη βίαιη εξάλειψη της «λιγότερο παραγωγικής ικανότητας» και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που μειώνουν το κόστος εργασίας.
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, εκπροσωπώντας ουσιαστικά το γερμανικό όραμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μετατρέπει το σχέδιο αυτό από απλή γερμανική πολιτική σε de facto πανευρωπαϊκή στρατηγική, που οδηγεί την Ευρώπη σε ένα βιομηχανικά λιγότερο ισχυρό, αλλά οικονομικά πιο «ευέλικτο» και υποταγμένο μοντέλο.
Τα κομμάτια του παζλ – η υπονόμευση της ενεργειακής ασφάλειας, η έλλειψη υπεράσπισης της βιομηχανίας και η άνοδος της χρηματοοικονομικής ελίτ στην εξουσία – οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αποβιομηχάνιση είναι ένα σκόπιμο, πανούργο σχέδιο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των παγκοσμιοποιητών.
Χορηγούμενο
