Η Οσία Ειρήνη (828-932), η φημισμένη ηγουμένη της Ιεράς Μονής των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ του Χρυσοβαλάντου, στα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα ασκητικής ζωής και αδιάκοπης προσευχής. Το Συναξάρι της καταγράφει θαυμαστά περιστατικά που μαρτυρούν το ύψος της πνευματικής της κατάστασης και την ιδιαίτερη σχέση της με τον Θεό.
Αιωρούμενη Προσευχή κάτω από τον Έναστρο Ουρανό
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα που συνέβαιναν κατά τη διάρκεια της νυχτερινής της αγρυπνίας ήταν η ανύψωσή της. Όπως αναφέρει το Συναξάρι:
«Τα βράδια προσευχόταν με υψωμένα τα χέρια κάτω από τον έναστρο Ουρανό και αιωρείτο περίπου ένα μέτρο από το έδαφος».
Αυτή η θαυμαστή κατάσταση ήταν αποτέλεσμα της έντασης και της καθαρότητας της προσευχής της, σημάδι της θείας χάριτος που τη σκέπαζε.
Προσευχή με Υψωμένα Χέρια από το Απόγευμα έως το Μεσημέρι
Η αφοσίωσή της στον Κύριο ήταν τέτοια, ώστε η Οσία Ειρήνη διατηρούσε τα χέρια της υψωμένα σε στάση δέησης για απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα. Η προσευχή της ξεκινούσε από το απόγευμα της ημέρας και συνεχιζόταν αδιάκοπα έως σχεδόν το μεσημέρι της επόμενης.
Λόγω αυτής της υπεράνθρωπης προσπάθειας, μία από τις μοναχές της Μονής είχε αναλάβει ένα ιδιαίτερο και συγκινητικό διακόνημα:
«Μάλιστα δε, μία εκ των μοναζουσών της Μονής είχε αναλάβει το διακόνημα να βοηθάει την Αγία Ειρήνη να κατεβάσει αργά αργά τα υψωμένα χεράκια της, που παρέμεναν υψωμένα σε προσευχή από το απόγευμα της ημέρας έως το μεσημέρι, σχεδόν, της επόμενης!»
Η ζωή και τα θαύματα της Οσίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου παραμένουν πηγή έμπνευσης για τους πιστούς, υπενθυμίζοντας τη δύναμη της πίστης και της αδιάλειπτης προσευχής.
Χορηγούμενο
