Τα “Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα” δεν αναφέρονται ποτέ στα Ευαγγέλια ή τη Βίβλο. Στην πραγματικότητα, περιλαμβάνονται μόνο γενικές αναφορές σε αρνητικές συμπεριφορές. Όπως ψεύδη, αιματοχυσία και συνωμοσίες. Στην Επιστολή προς Γαλάτες, ο Απόστολος Παύλος αναφέρει διάφορες αμαρτίες. Όπως η μοιχεία και η ειδωλολατρία, χωρίς να τις χαρακτηρίζει ως θανάσιμες.
Η έννοια των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων αναπτύχθηκε αργότερα από πρώτους χριστιανικούς μελετητές. Που θέλησαν να καταστήσουν σαφείς τους ηθικούς κανόνες της θρησκείας. Ο μοναχός Ευάγριος από τον Πόντο, τον 4ο αιώνα, δημιούργησε την πρώτη τέτοια λίστα με οκτώ αμαρτήματα. Όπως η γαστριμαργία, η πορνεία και η υπερηφάνεια. Στον 6ο αιώνα, ο Πάπας Γρηγόριος Α’ την εξέλιξη, μειώνοντας τα αμαρτήματα σε επτά και προσθέτοντας τη ζηλοφθονία, ενώ τα κατηγοριοποίησε κατά σοβαρότητα, με την αλαζονεία να θεωρείται η χειρότερη.
Παράλληλα, οι θεολόγοι ανέπτυξαν μια λίστα με επτά αρετές που οδηγούν στο Παράδεισο, όπως η ταπείνωση, η ελεημοσύνη και η προσευχή.
Ο Άγιος Παΐσιος από το Άγιο Όρος, σε απαντήσεις του για τον θάνατο, εξήγησε πως οι άνθρωποι μετά την αποχώρηση της ψυχής τους από το σώμα συνειδητοποιούν τις πράξεις τους. Η συνείδησή τους, λέει, καθαρίζεται με την «ανατολή» της ψυχής. Σχετικά με την προφητεία του για τις καταστροφές, ο Άγιος είχε αναφέρει πως η Ελλάδα θα είχε μεγάλες δυσκολίες και ότι οι άνθρωποι πρέπει να στηριχτούν στον Θεό για να αντιληφθούν. Η προφητεία του περιλάμβανε σεισμούς, πλημμύρες και άλλες καταστροφές. Συμβουλεύοντας τους πιστούς να προετοιμαστούν πνευματικά για τις δύσκολες μέρες που θα έρθουν.
Χορηγούμενο
