Μία από τις πιο καταστροφικές θεομηνίες στη νεότερη ιστορία της Αθήνας και του Πειραιά έλαβε χώρα στις 14 Νοεμβρίου 1896. Ημέρα του Αγίου Φιλίππου, λίγο μετά τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πρωτεύουσα, που τότε χαρακτηριζόταν από χωμάτινους δρόμους και σχεδόν ανύπαρκτο αποχετευτικό σύστημα, βρέθηκε απροετοίμαστη απέναντι στην καταρρακτώδη βροχή.
Η Αθήνα «Βούλιαξε» και Αποκόπηκε
Η έλλειψη έργων υποδομής είχε ως αποτέλεσμα την άμεση υπερχείλιση των ποταμών Ιλισσού και Κηφισού. Η πρωτεύουσα υπέστη ανυπολόγιστες ζημιές:
Γκρεμίστηκαν γέφυρες και μεγάλα τμήματα δρόμων.
Σπίτια και μάντρες κατέρρευσαν.
Μόνο στην περιοχή του Παναθηναϊκού Σταδίου και του Βατραχονησίου αναφέρθηκαν 12 νεκροί.
Η Αθήνα αποκόπηκε πλήρως από την υπόλοιπη Ελλάδα.
Τραγωδία στον Πειραιά και Πολιτική Πίεση
Ο Πειραιάς δέχθηκε επίσης ισχυρό πλήγμα. Η συνοικία Καμίνια μετατράπηκε σε νησί, ενώ οι νεκροί στην πόλη έφτασαν τους 40 και κατέρρευσαν 450 σπίτια.
Συνολικά, η «Πλημμύρα του Αγίου Φιλίππου» άφησε πίσω της 62 νεκρούς και τεράστιες υλικές ζημιές.
Υπό την πίεση της κοινής γνώμης και του Τύπου, ο τότε Πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης βρέθηκε στο στόχαστρο. Άμεσα ξεκίνησε έρανος για την ανακούφιση των πλημμυροπαθών (με τον Διάδοχο Κωνσταντίνο και τον Ανδρέα Συγγρό να συνεισφέρουν), ενώ η κυβέρνηση έθεσε ως πρώτο μέλημα την κάλυψη των δύο ποταμών. Ωστόσο, τα πρώτα ουσιαστικά έργα στον Ιλισσό ξεκίνησαν μόλις τριάντα χρόνια αργότερα.
Χορηγούμενο
