Σαράντα ημέρες αφότου το αεροπλάνο τους συνετρίβη στη ζούγκλα του Αμαζονίου της Κολομβίας. Τέσσερα παιδιά ιθαγενών διασώθηκαν, κόντρα σε κάθε πιθανότητα. Βρέθηκαν υποσιτισμένα, γεμάτα με τσιμπήματα εντόμων, αλλά ζωντανά και καλά στην υγεία τους.
Τα αδέρφια από την κοινότητα των ιθαγενών Huioto – ηλικίας 13, 9, 4 και 11 μηνών – επέζησαν σε ένα από τα πιο ακατοίκητα μέρη της χώρας. Καταγράφοντας ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα ανθεκτικότητας ενάντια στις σφοδρές καταιγίδες, τα αρπακτικά ζώα και τις ένοπλες ομάδες.
Ακόμη κανένα από τα παιδιά δεν έπαθε σοβαρό κακό, με το μικρότερο να «γιορτάζει» τα πρώτα του γενέθλια στη ζούγκλα. Έχουν ονομαστεί τα «θαυματουργά» παιδιά της Κολομβίας. Η εκπαίδευση από τη γιαγιά τους μπορεί να ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους. Είπε ο Τζον Μορένο, ένας ηγέτης των ιθαγενών από το κοντινό Vaupes.
Ακολουθεί μια επιλογή από ιστορίες επιβίωσης. Που κέρδισαν τους τίτλους των εφημερίδων με πρωταγωνιστές μικρά παιδιά που θριάμβευαν ενάντια στις πιθανότητες.
Ο πραγματικός «Άρχοντας των Μυγών»
Το 1965, μια ομάδα έξι μαθητών επέζησαν σε ένα βραχώδες νησί νότια της Τόνγκα στον Ειρηνικό Ωκεανό για περισσότερο από ένα χρόνο. Έχοντας βαρεθεί το σχολείο. Αποφάσισαν να ταξιδέψουν μια μέρα με ένα ψαροκάικο.
Συσκεύασαν δύο σακιά με μπανάνες, μερικές καρύδες, ένα παλιό μαχαίρι και έναν μικρό καυστήρα αερίου. Αλλά αφού αποκοιμήθηκαν, τα αγόρια ξύπνησαν από μια θυελλώδη καταιγίδα. Με την καταρρακτώδη βροχή να πέφτει πάνω στο κεφάλια τους. Παρασύρθηκαν από την κακοκαιρία για οκτώ ημέρες χωρίς φαγητό, επιβιώνοντας με το νερό της βροχής που μάζευαν σε καρύδες. Μέχρι που παρασύρθηκαν στο μικρό νησί «Ata».
Όταν έφτασαν οι διασώστες τους 15 μήνες αργότερα, τα αγόρια – ηλικίας μεταξύ 13 και 16 ετών – είχαν δημιουργήσει μια κοινότητα με έναν κήπο τροφίμων. Κυρτούς κορμούς δέντρων για να συλλέγουν το νερό της βροχής, oρνιθώνες και μια μόνιμη φωτιά. Είχαν συμφωνήσει να εργαστούν σε ζευγάρια σύμφωνα με ένα χρονοδιάγραμμα, μοιράζοντας τα καθήκοντα κήπου, κουζίνας και φύλακα και επιβίωσαν με ψάρια, καρύδες, πουλιά και αυγά.
Ενώ για πολλούς, η ιστορία ακούγεται σαν περιπέτεια βγαλμένη απο σενάριο του Χόλιγουντ, για τον Sione Filipe Totau. Ένα από τα έξι αγόρια που κατάφεραν να επιβιώσουν, οι αναμνήσεις των μηνών που πέρασαν στο νησί είναι πολύ πιο οδυνηρές.
«Δεν [ήμασταν] ευχαριστημένοι εκεί που [ήμασταν]», είπε ο Totau, γνωστός ως Mano, στον Guardian το 2020. «Αν βρισκόσασταν σε ένα μέρος, χωρίς να ξέρετε πού, και επίσης δεν βλέπατε κανένα μέλος της οικογένειάς σας, δεν νομίζω ότι θα χαιρόσασταν να είστε εκεί. Δεν θα είσασταν ευτυχισμένοι μέχρι να δείτε την οικογένειά σας».
Η διάσωση σε σπήλαιο της Ταϊλάνδης
Ο κόσμος κράτησε την ανάσα του για 18 ολόκληρες ημέρες όταν 12 νεαροί ποδοσφαιριστές από την Ταϊλάνδη παγιδεύτηκαν μέσα σε μια πλημμυρισμένη σπηλιά με τον προπονητή τους το 2018.
Η ποδοσφαιρική ομάδα Wild Boars – με παίκτες ηλικίας μεταξύ 11 και 17 ετών – επέζησε σε έναν υπερυψωμένο βράχο τέσσερα χιλιόμετρα από το στόμιο της σπηλιάς, χωρίς σχεδόν καθόλου τροφή. Άντεξαν χάρη στο διαλογισμό με επικεφαλής τον 25χρονο προπονητή Ekaphol Chantawong, έναν πρώην μοναχό και χάρη στις ελπίδες διάσωσης.
Χρειάστηκαν εννέα ημέρες για να εντοπίσουν οι δύτες τα έφηβα αγόρια μέσα στο σπήλαιο Tham Luang μήκους έξι μιλίων στην οροσειρά Doi Nang Non. Χρειάστηκαν άλλες εννέα ημέρες για να βγει ζωντανή ολόκληρη η ομάδα στο φως της ημέρας. Και τις δεκάδες κάμερες που περίμεναν να αφηγηθούν μια ιστορία που ενέπνευσε πολλές ταινίες.
Στην τριήμερη προσπάθεια διάσωσης συμμετείχαν 18 δύτες. Δύο διασώστες έχασαν τη ζωή τους ενώ προσπαθούσαν να σώσουν την ομάδα. Η προσπάθεια διάσωσης περιελάμβανε τη διενέργεια ιατρικών ελέγχων και τη χορήγηση αναισθητικού σε κάθε παιδί, ενώ άλλα τα οδήγησαν στην ασφάλεια μέσα από μίλια πλημμυρισμένης σήραγγας.
Μόνος σε ένα ιαπωνικό δάσος, με αρκούδες
Μετά από μία κακή συμπεριφορά σε ένα ταξίδι, οι γονείς του άφησαν τον επτάχρονο Γιαμάτο Τανούκα στην άκρη του δρόμου σε ένα ιαπωνικό δάσος. Με σκοπό να τον τιμωρήσουν σύντομα. Ωστόσο, νομίζοντας ότι είχε εγκαταλειφθεί οριστικά. Το αγόρι κατέληξε να περάσει σχεδόν μια εβδομάδα σε ορεινό δάσος με καφέ αρκούδες.
Τον βρήκαν μετά από έξι ημέρες τρεις στρατιώτες που αναζητούσαν καταφύγιο από τη βροχή. Οι οποίοι μπήκαν σε μια καλύβα και βρήκαν τον Γιαμάτο κουλουριασμένο σε ένα στρώμα, πέντε χιλιόμετρα από την άκρη του δρόμου όπου τον είχαν αφήσει.
Το αγόρι είχε καταφέρει να μπει μέσα σε ένα συγκρότημα εκπαίδευσης δυνάμεων αυτοάμυνας στο Χοκάιντο, είτε σκαρφαλώνοντας πάνω από τον φράχτη. Είτε περνώντας μέσα από τον θάμνο, και βρήκε μια καλύβα που κατά τύχη είχε μείνει ξεκλείδωτη.
Ωστόσο φορώντας μόνο ένα μπλουζάκι και ένα παντελόνι αθλητικής φόρμας, το βράδυ ο Γιαμάτο στριμώχνονταν ανάμεσα σε δύο στρώματα για να ζεσταθεί. Είπε στους στρατιώτες που τον βρήκαν ότι δεν είχε φάει για σχεδόν μια εβδομάδα, αν και φαινόταν ότι είχε πρόσβαση σε νερό.
Επίσης ο γιατρός που τον αξιολόγησε μετά τη δοκιμασία του στο Χοκάιντο, το βορειότερο νησί της Ιαπωνίας. Είπε: «Ήταν απίστευτα ήρεμος δεδομένου ότι είχε εξαφανιστεί για επτά ημέρες. Δεν πανικοβλήθηκε καθόλου». Ο Ken Noguchi, ένας ορειβάτης που έχει ανέβει στο Έβερεστ. Έγραψε στο Twitter: «Αν επέζησε μόνος του, είναι θαύμα».
Παγιδευμένα νήπια μετά από τροχαίο στην Αυστραλία
Τον Δεκέμβριο του 2022, ένα πεντάχρονο κορίτσι πιστώθηκε με ένα «απόλυτο θαύμα» επιβίωσης, σώζοντας τις ζωές των δύο αδερφών της – ενός και δύο ετών – βοηθώντας τα αφού παγιδεύτηκαν στα συντρίμμια ενός τροχαίου. Που σκότωσε τους γονείς τους στην απομακρυσμένη Δυτική Αυστραλία.
Επίσης παγιδευμένη μέσα σε ένα αναποδογυρισμένο Land Rover. Η νεαρή κοπέλα απελευθέρωσε τον ενός έτους αδερφό από τη ζώνη ασφαλείας του. Όμως ο δίχρονος αδερφός έμεινε παγιδευμένος στη θέση του για περισσότερες από δύο μέρες μετά το ατύχημα. Οι τρεις τους περίμεναν δίπλα στους νεκρούς γονείς τους για 55 ώρες σε συνθήκες υπερβολικής ζέστης. Μέχρι να τους βρουν οικογενειακοί φίλοι στον απομακρυσμένο δρόμο.
Ήταν πολύ αφυδατωμένα και βρίσκονταν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο όταν έφτασε η βοήθεια. Επίσης ο Mάικλ Ριντ, ξάδερφος του πατέρα που πέθανε. Είπε ότι ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τι θα περνούσαν τα παιδιά μέσα σε αυτό το όχημα. Περιέγραψε το πεντάχρονο κορίτσι ως «λαμπερό παιδί, έξυπνο, έξυπνο, [που] λατρεύει απόλυτα τη μαγειρική και την πλαστελίνη».
Χορηγούμενο
