Η Κυριακή του Παραλύτου δεν είναι απλώς μία υπενθύμιση ενός θαύματος. Είναι μια πρόσκληση να αναγνωρίσουμε τις αναστάσεις που μπορούν να συμβούν μέσα στην καθημερινότητα. Ο παράλυτος της Βηθεσδά ζούσε μια ζωή χωρίς ελπίδα, σε μια σιωπηλή ρουτίνα προσμονής. Τίποτα δεν φαινόταν να αλλάζει. Και όμως, μέσα σε μια απλή στιγμή, ολόκληρη η ύπαρξή του μεταμορφώθηκε.
Ο Χριστός δεν εμφανίστηκε σε κάποιον σπουδαίο. Ούτε σε κάποιον που ξεχώριζε για τις αρετές του. Στάθηκε απέναντι σε έναν ξεχασμένο άνθρωπο, που ήταν για δεκαετίες στο περιθώριο. Αυτό μάς δείχνει ότι καμία ζωή δεν είναι αμελητέα για τον Θεό. Επίσης η θεία επέμβαση δεν περιορίζεται στους «καλούς» ή στους «ευσεβείς». Αλλά αγκαλιάζει εκείνους που υποφέρουν, ακόμα κι αν έχουν χάσει την πίστη τους.
Η ανάσταση, λοιπόν, δεν είναι μόνο γεγονός του Πάσχα. Είναι τρόπος ζωής. Είναι η καθημερινή εμπειρία ότι ο Χριστός μπορεί να μας σηκώσει από κάθε μορφή «παράλυσης». Αμαρτία, αδιαφορία, κατάθλιψη, εσωτερικό κενό. Μπορεί να μας σηκώσει όχι μόνο για να ζήσουμε. Αλλά για να περπατήσουμε σε νέα πορεία, με νόημα και ελευθερία.
Ωστόσο στην εποχή μας, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Ψυχολογικά, κοινωνικά, πνευματικά. Οι «παραλύσεις» ποικίλουν: φόβος, άγχος, εθισμοί, έλλειψη σκοπού. Όπως ο παράλυτος, έτσι κι εμείς μπορεί να πούμε: «Άνθρωπον ουκ έχω». Μπορεί να αισθανόμαστε μόνοι. Όμως αυτή η Κυριακή μάς θυμίζει ότι ο Χριστός περνά ανάμεσά μας. Και ρωτά προσωπικά: «Θέλεις να γίνεις καλά;»
Η ερώτηση Του δεν είναι τυπική. Αλλά μάς προκαλεί να πάρουμε θέση. Θέλουμε πραγματικά την αλλαγή; Ή έχουμε συμβιβαστεί με την αδράνεια;
Επιπλέον η θεραπεία του παραλύτου ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Κάθε άνθρωπος που σηκώνεται από την πτώση του, κάθε καρδιά που βρίσκει ξανά τον σκοπό της, είναι μια αληθινή ανάσταση. Αυτή είναι η δύναμη της Κυριακής του Παραλύτου: η υπενθύμιση ότι η ελπίδα δεν πέθανε ποτέ.
Χορηγούμενο
