Μεγάλη ανατροπή στα δώρα στην Ελλάδα; – Τι διεκδικεί η ΠΕΣΕΚ και ποιες πρωτοβουλίες «ανάβουν φωτιές»

Η καταβολή των δώρων εορτών και του επιδόματος αδείας δεν υπήρξε ποτέ μια «φιλανθρωπική» χειρονομία της εργοδοσίας ή του κράτους. Αντιθέτως, εδραιώθηκε ως δεσμευτική μισθολογική παροχή και αποτέλεσε κορυφαία κατάκτηση της μεταπολεμικής εργατικής τάξης, σφραγισμένη μέσα από σκληρούς αγώνες, απεργίες και συλλογικές συμβάσεις.

Από το 1822 στο Σήμερα: Η Ιστορική Διαδρομή

Η ανάγκη για επιπλέον οικονομική στήριξη στις γιορτές έχει βαθιές ρίζες. Ήδη από την 1η Απριλίου του 1822, οι εργάτες του Τυπογραφείου της Διοίκησης ζητούσαν «ολίγα γρόσια» για να αγοράσουν παπούτσια και ρούχα για το Πάσχα. Το 1925 ο 13ος μισθός τέθηκε ως επίσημο ορόσημο διεκδίκησης, ενώ μεταπολεμικά η καθολικότητα των δώρων επεκτάθηκε από τον ιδιωτικό τομέα στο Δημόσιο και τους συνταξιούχους, αναγνωρίζοντας την ανάγκη κάλυψης των αυξημένων εποχικών αναγκών.

Το Φαινόμενο του «Grosso Pliatsikofication»

Ενώ στον ιδιωτικό τομέα τα δώρα διατηρήθηκαν ως θεσμική υποχρέωση, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι βιώνουν μια διαρκή και «επίσημη» λεηλασία. Ο όρος «Grosso Pliatsikofication» περιγράφει ακριβώς αυτή τη διαδικασία:

• Grosso: Μεγάλο, χοντρό.

• Pliatsiko: Η αρπαγή χωρίς κανόνες, η λεηλασία.

• -fication: Η διαδικασία μετατροπής.

Πρόκειται για μια θεσμοθετημένη λεηλασία που ντύθηκε με τεχνοκρατικό μανδύα. Τα χρήματα που περικόπτονται από τους απόμαχους της εργασίας και τους λειτουργούς του δημοσίου δεν κατευθύνονται στην κοινωνική πρόνοια, αλλά στις ανάγκες του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και στους πολεμικούς εξοπλισμούς της «Ιμπεριαλιστικής Δύσης».

Οι Επιπτώσεις στην Κοινωνία

Η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης/μισθού δεν είναι ένα στενά οικονομικό ζήτημα. Έχει βαθιές κοινωνικές προεκτάσεις:

1. Αύξηση Επισφάλειας: Τα νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν έκτακτες ανάγκες περιόδων αιχμής.

2. Εξάρτηση από Τράπεζες: Η απώλεια εισοδήματος τροφοδοτεί τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό και τη χρήση πιστωτικών καρτών, αυξάνοντας τα κέρδη των τραπεζών από τόκους.

3. Υποβάθμιση Ζωής: Οι συνταξιούχοι μετατρέπονται σε «επαίτες» που προσμένουν τα διάφορα «pass» (κοινωνικά επιδόματα), την ώρα που το κόστος ζωής αυξάνεται εκθετικά.

«Λεφτά υπάρχουν»… για το ΝΑΤΟ, όχι για τον Λαό

Η κυβέρνηση επικαλείται συχνά τη «δαμόκλειο σπάθη» των δημοσιονομικών περιορισμών. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν μια διαφορετική πραγματικότητα:

• Αμυντικές Δαπάνες: Από το 2008 έως το 2024, η Ελλάδα δαπάνησε πάνω από 112 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς.

• Πρωτογενή Πλεονάσματα: Προβλέπονται πλεονάσματα ύψους 2,2% (2025) και 2,4% (2026).

• Δέσμευση για Εξοπλισμούς: Ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε για δαπάνες άνω των 25 δισ. ευρώ τα επόμενα 12 χρόνια.

Η επαναφορά των δώρων απαιτεί μόλις το 0,2% – 0,3% του ΑΕΠ ετησίως. Συνεπώς, η άρνηση της κυβέρνησης δεν είναι τεχνικό ζήτημα, αλλά ζήτημα πολιτικής βούλησης.

Η Στρατηγική του Αγώνα: Οι Διεκδικήσεις της ΠΕΣΕΚ

Η Πανελλήνια Ένωση Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών (ΠΕΣΕΚ), μαζί με δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της διεκδίκησης. Ο αγώνας συνδυάζει τη θεσμική πίεση με την κινηματική δράση στους δρόμους.

Ο δρόμος του αγώνα είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η «επίσημη» λεηλασία και να επιστραφούν στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους οι καρποί των κόπων μιας ζωής.

Ακολουθήστε το panictimes στο