Οι γενιές που προηγήθηκαν πολέμησαν με απαράμιλλη θυσία. Έδωσαν τη ζωή τους, τα άκρα τους, την υγεία τους, προκειμένου να κρατήσουν τα σύνορα της πατρίδας μας άθικτα και να αποτρέψουν την είσοδο κάθε φιλόδοξου εχθρού. Είτε αυτός ήταν ξένος κατακτητής είτε ο σκοτεινός υπόκοσμος. Το τίμημα της ελευθερίας ήταν βαρύ, ποτισμένο με αίμα και με δάκρυα. Και το κληροδότημα ήταν μία χώρα ελεύθερη και ασφαλής.
Σήμερα, εμείς, οι νέοι που μεγαλώσαμε με αυτές τις ιστορίες και πιστέψαμε στα ιδανικά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Πιστέψαμε στους «ψεύτες» που ανέλαβαν τα ηνία της χώρας, στους πολιτικούς που υποσχέθηκαν προστασία, αλλά τελικά αποδείχθηκαν ανάξιοι του ρόλου τους.
Εκείνοι που έπρεπε να φυλάττουν τις Θερμοπύλες, όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά άνοιξαν οι ίδιοι τις πύλες. Μας έβαλαν τον υπόκοσμο μέσα στα σπίτια μας, στις γειτονιές μας, στις περιουσίες μας. Η χώρα, για την οποία οι παππούδες μας έγιναν ήρωες, σήμερα μοιάζει να χάνει το ίδιο της το νόημα. Καθώς η ασφάλεια και η αίσθηση του ανήκειν εξαφανίζονται.
Η θυσία του παρελθόντος έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την αποτυχία του παρόντος. Η γενιά μας, που είναι αντιμέτωπη με την ανασφάλεια και την ανομία, αναρωτιέται: Άξιζε η υπέρτατη προσφορά των προγόνων μας, όταν σήμερα η ηγεσία της χώρας παραδίδει την κληρονομιά τους τόσο εύκολα. Επιτρέποντας στον φόβο και το έγκλημα να ριζώσει στην ίδια μας την πατρίδα;
Η μάχη σήμερα δεν δίνεται στα χαρακώματα, αλλά στους δρόμους, στα δικαστήρια. Και, κυρίως, στη συνείδηση. Και είναι μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί, για να τιμηθεί η μνήμη και η θυσία εκείνων που πολέμησαν για να μην ζήσουμε εμείς αυτή την κατάντια.
Χορηγούμενο
