Ο Αντώνης Κανάκης έχει ιδιαίτερη αγάπη για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που μεγάλωσε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Ο ίδιος μίλησε για τα πρώτα του χρόνια στη συμπρωτεύουσα, αποκαλύπτοντας ότι έκανε φοβερές πλάκες με τους φίλους του, αλλά δεν ήταν κωλόπαιδα.
Στο σπίτι του το παιχνίδι δεν σταματούσε. Μάζευε την οικογένεια και έδινε παραστάσεις. Χωρίς πρόβα. Ότι του ερχόταν εκείνη τη στιγμή έκανε. Χοροπήδαγε πάνω στα κρεβάτια, έκανε γκριμάτσες, έλεγε αστεία για να γελάσουν. Τα καλοκαίρια στην Περαία το παιχνίδι συνεχιζόταν.
Βόλτες, πλάκες με τους φίλους, βουτιές και ατελείωτες ώρες στη θάλασσα. Ξεχνούσε να βγει ο Αντώνης και η μητέρα του η κυρία Ευγενία, έμπαινε στη θάλασσα για να τον ταΐσει.
Πως έβγαζε τα πρώτα του χρήματα
Τα πρώτα του χρήματα τα έβγαλε πουλώντας παγωτά στη στάση του λεωφορείου.
«Αγοράζαμε με τους φίλους μου τα παγωτά και τα πουλούσαμε πιο ακριβά, σε όσους περίμεναν στη στάση. Δροσίζονταν χωρίς να ταλαιπωρούνται, άρα έπρεπε να δώσουν κάτι παραπάνω.» θυμάται ο Αντώνης Κανάκης. Αυτή δεν είναι η μόνη δουλειά που έκανε για να βγάζει το χαρτζιλίκι του. Έβαζε σε ένα καλαθάκι τσιπς, αναψυκτικά, ξηρούς καρπούς και τα πουλούσε στον κινηματογράφο. Μάλιστα, αργότερα, εργάστηκε ως σερβιτόρος και από τα 15 ως dee jay».
Το «μαυράκι» του και το σχολείο
Με το ποδήλατό του, το «μαυράκι» του, όργωσε τη Θεσσαλονίκη. Και μάλιστα, όταν δεν είχε σχολείο, εξερευνούσε τις γειτονιές της πόλης, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μάθαινε τον κόσμο.
Στο σχολείο ήταν καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ. Του άρεσε η Φυσική, τα Μαθηματικά και τα φιλολογικά μαθήματα. «Στο λύκειο ήμουν μαθητής του 17. Πέρασα καταπληκτικά στο σχολείο με τα φιλαράκια μου. Κάναμε φοβερές πλάκες αλλά δεν ήμασταν κωλόπαιδα. Διαόλου κάλτσα είμαστε, αλλά μας συμπαθούσαν οι καθηγητές και μας τη χάριζαν».
Χορηγούμενο
