Η φράση «Να τα πούμε;» είναι αρκετά γνωστές σε όλους μας τις παραμονές Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Φώτων. Καθώς τα κάλαντα τραγουδούν με χαρά, συχνά συνοδευόμενα από το ήχο του τριγώνου ή άλλων μουσικών οργάνων. Ενώ τα μικρά σαρδάμ και λάθη κάνουν τη στιγμή ακόμα πιο γλυκιά. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε είναι η ιστορία πίσω από το έθιμο των καλάντων.
Τα κάλαντα είναι παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια. Συνήθως με εγκωμιαστικούς στίχους που καλωσορίζουν το νέο. Η παράδοση αυτή περνάει από γενιά σε γενιά και διατηρείται ζωντανή μέχρι σήμερα. Αρχικά, ο σκοπός των καλάντων ήταν να αναγγελθεί η έλευση της νέας χρονιάς και να μεταφερθεί το χαρμόσυνο μήνυμα των γιορτών.
Η προέλευση του εθίμου φαίνεται να έχει διονυσιακές ρίζες. Στην αρχαιότητα, κατά τις διονυσιακές γιορτές, τα παιδιά τραγουδούσαν για την καλή χρονιά κρατώντας ένα κλαδί ελιάς. Το οποίο συμβόλιζε την ευφορία και τη γονιμότητα. Η λέξη «κάλαντα» προέρχεται από τις Ρωμαϊκές καλένδες. Δηλαδή τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου, ο οποίος ήταν ο πρώτος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου.
Παρά την αρχική απόρριψη των καλάντων από την Εκκλησία ως ειδωλολατρικό έθιμο, τελικά ενέκρινε και ενσωματώθηκε στη χριστιανική παράδοση, δίνοντάς τους θρησκευτικό περιεχόμενο. Σήμερα, τα κάλαντα τραγουδιούνται όχι μόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αλλά και κατά τη διάρκεια άλλων μεγάλων γιορτών, όπως τα Χριστούγεννα και τα Φώτα, προσφέροντας ευχές για καλή τύχη και ευημερία.
Χορηγούμενο
