Η 29χρονη Ελευθερία Δρίγκα, η οποία επέβαινε στο δεύτερο βαγόνι του μοιραίου τρένου στα Τέμπη και επέζησε της φρίκης, νοσηλεύτηκε με βαριά εγκαύματα. Σήμερα είναι καλύτερα, αλλά έχει υποστεί σοβαρά εγκαύματα στα πόδια.
Μιλώντας στην εκπομπή «Super Katerina», περιέγραψε τις συγκλονιστικές στιγμές που βίωσε, ενώ δεν έκρυψε την οργή και την απογοήτευσή της, για όσα έρχονται στη δημοσιότητα και αφορούν την τραγική κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου και τα μοιραία λάθη που οδήγησαν στο «έγκλημα», όπως το χαρακτήρισε.
Η Ελευθερία ξέσπασε ακούγοντας για τα… πάρτι στο σταθμαρχείο Λάρισας:
«Άκουγα αυτά που λέγατε για πάρτι στο σταθμαρχείο και η ταχυκαρδία μου είναι σε άλλο επίπεδο. Αυτό που έγινε ήταν καθαρό έγκλημα γιατί μπορούσε να αποφευχθεί με πάρα πολλούς τρόπους. Δεν χωράει το μυαλό μου να ακούω για πάρτι, αλλά ακόμα και αυτό να έχει συμβεί, δε χωράει το μυαλό μου να είναι μόνο ένας άνθρωπος εκεί είτε είναι άπειρος, είτε ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου. Ήταν μόνος του και δεν υπήρχε κανένα σύστημα πανεύκολο, gps ώστε να βλέπει τα δυο τρένα. Οι ευθύνες είναι παντού, βαραίνουν πάρα πολλούς ανθρώπους…»
«Ήμασταν σε σοκ, μας ένοιαζε απλά να βγούμε ζωντανοί»
Όσο για το τι θυμάται από τη σύγκρουση; Η περιγραφή της είναι ανατριχιαστική:
«Τα θυμάμαι όλα από τη σύγκρουση. Τα δευτερόλεπτα μέχρι να σταματήσει ο εκτροχιασμός του βαγονιού, φάνηκαν σαν ώρες. Στο βαγόνι που ήμουν ήταν πολύ δύσκολα, ήμουν με άλλα δυο αγόρια στο κουπέ. Εκτροχιαστήκαμε, το βαγόνι έπεσε στο πλάι και βγήκε μαύρος καπνός. Σαν να είχε τοπικές εστίες φωτιάς μέσα στο βαγόνι μας, μάλλον από τον εκτροχιασμό. Όταν σταμάτησε όλο αυτό και καταλάβαμε ότι είμαστε ζωντανοί, προσπαθούσαμε να δούμε από που και αν μπορούμε να βγούμε… Έβγαλα το κεφάλι μου από το παράθυρο για να πάρω αέρα και αν δεν ήταν τα δυο παιδιά που ήταν μαζί μου να είναι ψύχραιμα και να ακούσουν ανθρώπους από διπλανά κουπέ να φωνάζουν ότι πρέπει να βγούμε, μάλλον θα είχα μείνει εκεί. Τους ακολούθησα και βγήκαμε από ένα παράθυρο.
Ήμουν στο βαγόνι δυο. Όταν βγήκα έξω, δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Ήμασταν σε σοκ, μας ένοιαζε απλά να βγούμε ζωντανοί. Εγώ το συνειδητοποίησα ώρες, μέρες μετά. Όσοι βγήκαμε από αυτό το βαγόνι και από άλλα βαγόνια μας έδιναν κινητά σε όσους τα χάσαμε, και πηδήξαμε από την άλλη πλευρά της εμπορικής αμαξοστοιχίας για να βγούμε στον δρόμο. Εκεί ήταν το περιπολικό και ένα λεωφορείο, ένας άνθρωπος που τυχαία σταμάτησε και φύγαμε με αυτό το λεωφορείο στον σταθμό τρένων στη Θεσσαλονίκη. Είχα αντιληφθεί τα εγκαύματα αλλά αυτό που με ένοιαζε εκείνη την ώρα ήταν ότι έφτυνα αίμα και δεν ήξερα πόσο σοβαρά είμαι. Δε με απασχολούσαν εκείνη την ώρα τα εγκαύματα… Η αδρεναλίνη είναι τόσο υψηλή εκείνη την ώρα που δεν καταλαβαίνεις πόνο».
Χορηγούμενο
