Τι συμβαίνει στην Εθνική Πινακοθήκη; «Έκοψαν» καλλιτέχνη με γλυπτά ηρώων του 1821… Ανοιχτές πόρτες μόνο για τερατουργήματα, πορνογραφήματα και βλασφημίες;
Οι πρόσφατες αντιπαραθέσεις γύρω από την Εθνική Πινακοθήκη ανέδειξαν μια σειρά ζητημάτων που αφορούν την πολιτιστική πολιτική και την ελευθερία της έκφρασης. Από τη μία πλευρά, υπάρχει η άποψη ότι η Πινακοθήκη μετατράπηκε σε χώρο προώθησης αντιχριστιανικών και αντεθνικών ιδεών, με την έκθεση έργων που προσβάλλουν τα θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα. Από την άλλη, υποστηρίζεται ότι η τέχνη πρέπει να είναι ελεύθερη και να μην υπόκειται σε λογοκρισία, ακόμη και αν προκαλεί αντιδράσεις.
Προσβολή της Πίστης στην Εθνική Πινακοθήκη: Βλασφημία και διαστροφή
Ερωτήματα και αντιδράσεις
Η διαμάχη ξεκίνησε με την έκθεση έργων που θεωρήθηκαν βλάσφημα και προσβλητικά για την Ορθοδοξία. Η αντίδραση του κοινού ήταν έντονη, με πολλούς να καταγγέλλουν την προσβολή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Παράλληλα, υπήρξαν καταγγελίες για την άρνηση φιλοξενίας έργων που εμπνέονται από την Ελληνική Ιστορία και Παράδοση, ενώ παράλληλα εκτίθενται έργα που θεωρούνται αμφιλεγόμενα.
Η στάση της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη, βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής, με πολλούς να την κατηγορούν για αδιαφορία απέναντι στην προσβολή των θρησκευτικών συμβόλων. Η προβολή έργων με πορνογραφικό περιεχόμενο, συνοδευόμενο από ανάγνωση θρησκευτικών κειμένων, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και θεωρήθηκε από πολλούς ως πράξη βεβήλωσης.
Η διαμάχη ανέδειξε την ανάγκη για έναν ανοιχτό διάλογο σχετικά με τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης και τον ρόλο των πολιτιστικών ιδρυμάτων στην προώθηση της τέχνης και του πολιτισμού. Παράλληλα, έθεσε ερωτήματα σχετικά με τη διαχείριση των δημόσιων πόρων και τη διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων στον χώρο του πολιτισμού.
Τι συμβαίνει στην Εθνική Πινακοθήκη; «Έκοψαν» καλλιτέχνη με γλυπτά ηρώων του 1821
Η πρόσφατη διαμάχη γύρω από την Εθνική Πινακοθήκη έφερε στο προσκήνιο ένα κρίσιμο ερώτημα… Πού ακριβώς χαράσσονται τα όρια της τέχνης; Σύμφωνα με όσα γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης, η περίπτωση του διεθνώς αναγνωρισμένου γλύπτη Νίκου Φλώρου, του οποίου τα έργα δεν κατάφεραν να βρουν θέση στην Πινακοθήκη, ενώ φιλοξενούνται σε κορυφαία μουσεία του κόσμου, αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα.
Ο Φλώρος, γνωστός για τα ελληνοκεντρικά του έργα που αντλούν έμπνευση από την Ιστορία, την Παράδοση και τους Εθνικούς Ήρωες, προσφέρθηκε να δωρίσει στην Πινακοθήκη τρία γλυπτά που απεικονίζουν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και τη Μόσχω Τζαβέλα. Η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική και απαξιωτική, με την αιτιολογία ότι η Πινακοθήκη είναι “κλεισμένη” μέχρι το 2030!
Η άρνηση αυτή προκάλεσε ερωτήματα σχετικά με τα κριτήρια επιλογής των έργων που εκτίθενται στην Πινακοθήκη. Ενώ έργα με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο, όπως οι “βλάσφημες καλικαντζούρες” του Χ. Κατσαδιώτη, βρίσκουν χώρο, έργα που τιμούν την ελληνική ιστορία και παράδοση απορρίπτονται.
Η περίπτωση του Φλώρου αναδεικνύει μια αντίφαση: ενώ η τέχνη θεωρείται ότι δεν έχει όρια, στην πράξη φαίνεται να υπάρχουν συγκεκριμένα όρια που καθορίζονται από τις προτιμήσεις της διοίκησης της Πινακοθήκης. Η άρνηση φιλοξενίας έργων που εμπνέονται από την Ελληνική Ιστορία και Παράδοση, σε συνδυασμό με την προθυμία φιλοξενίας «περίεργων» έργων που προκαλούν αντιδράσεις, δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο της Πινακοθήκης ως Εθνικού Πολιτιστικού Ιδρύματος.
Η διαμάχη αυτή αναδεικνύει την ανάγκη για έναν ανοιχτό διάλογο σχετικά με τα κριτήρια επιλογής των έργων που εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη, καθώς και για τον ρόλο της ως φορέα προώθησης της Ελληνικής Τέχνης και Πολιτισμού.
Πορνογραφήματα και βλασφημίες
Η προβολή του βίντεο, το οποίο συνδύαζε εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου με την ανάγνωση της προσευχής “Βασιλεύ Ουράνιε”, προκάλεσε την οργή πολλών, οι οποίοι κατηγόρησαν την Πινακοθήκη για βλασφημία και προσβολή των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Η διοίκηση της Πινακοθήκης, από την πλευρά της, υποστήριξε ότι το βίντεο αποτελούσε μέρος μιας καλλιτεχνικής έκθεσης και ότι η τέχνη δεν πρέπει να υπόκειται σε λογοκρισία.
Η περίπτωση του βίντεο στην Εθνική Πινακοθήκη αναδεικνύει την ανάγκη για έναν ανοιχτό διάλογο σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ της ελευθερίας της έκφρασης και του σεβασμού των θρησκευτικών και πολιτιστικών αξιών. Η τέχνη μπορεί να προκαλεί και να προβληματίζει, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως μέσο για να προσβάλλει ή να βεβηλώνει.
Η αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στο βίντεο δείχνει ότι υπάρχουν όρια στο τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Η τέχνη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να προσβάλλονται τα ιερά σύμβολα και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων.
Η διαμάχη αυτή θέτει επίσης ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο των πολιτιστικών ιδρυμάτων. Πρέπει να είναι χώροι ελεύθερης έκφρασης ή πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις ευαισθησίες του κοινού; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι εύκολη, αλλά είναι σημαντικό να βρεθεί μια λύση που να ικανοποιεί τόσο τους καλλιτέχνες όσο και το κοινό.
Χορηγούμενο
