Θυμάμαι, γύρω στο 1980, έναν φοιτητή στη Θεσσαλονίκη που είχε επηρεαστεί από συζητήσεις συμφοιτητών του για τον ινδουισμό και τους γκουρού. Ενθουσιασμένος, αποφάσισε να ταξιδέψει στο Θιβέτ για να γνωρίσει έναν γκουρού. Πριν φύγει, επισκέφθηκε τον Όσιο Παΐσιο στο Άγιο Όρος και του εξομολογήθηκε την πρόθεσή του. Ο Γέροντας τον συμβούλεψε να μην πάει, αλλά ο φοιτητής επέμεινε. Ο Παΐσιος, με πόνο στην ψυχή, του είπε πως θα προσεύχεται γι’ αυτόν.
Ο φοιτητής ταξίδεψε τελικά στο Θιβέτ, όμως κάθε προσπάθειά του να συναντήσει τον γκουρού αποτύγχανε. Την πρώτη φορά ο γκουρού δεν δέχτηκε άλλους επισκέπτες, τη δεύτερη ήταν αδιάθετος, ενώ την τρίτη ο φοιτητής τραυματίστηκε στην είσοδο και απομακρύνθηκε από τους βοηθούς.
Την τέταρτη μέρα, καθώς επιτέλους ετοιμαζόταν να εισέλθει, έκανε αυθόρμητα τον σταυρό του. Τότε, ο γκουρού άρχισε να φωνάζει με μανία: «Φύγε! Κάτι με καίει!». Οι βοηθοί τον έδιωξαν αμέσως. Ο φοιτητής επέστρεψε στην Ελλάδα και πήγε ξανά στον Όσιο Παΐσιο. Με συγκίνηση του είπε: «Ξέρω πως προσευχόσουν για μένα». Το παράπονο έγινε ευγνωμοσύνη για τη σωτήρια επέμβαση του αγιασμένου Γέροντα.
Χορηγούμενο
