Η Αναστασία Παντούση μίλησε στο περιοδικό «ΟΚ!» και τον Γιώργο Πράσινο και μέσα σε όλα μίλησε για την επιτυχημένη δραματική σειρά εποχής του Mega, «Το Ναυάγιο», στην οποία πρωταγωνιστεί αλλά και τη σχέση της με τον χρόνο.
Με την ευκαιρία δείτε τι έρχεται στα επόμενα επεισόδια της δραματικής σειράς του Mega
Τι σε συγκινεί περισσότερο στην ιστορία που περιγράφει Το Ναυάγιο;
Η σειρά βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη, το οποίο ακουμπά σε αληθινά γεγονότα. Αυτό που με συγκλονίζει είναι πως από το 1960, όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας, μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Περισσότερο με θυμώνει και με απογοητεύει το γεγονός πως κάποιοι βγάζουν χρήματα σε βάρος άλλων, με αποτέλεσμα αθώοι άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους. Χάνω την ελπίδα μου.
Είναι αλήθεια ότι για τη σκηνή του ναυαγίου ήρθαν να σας ενισχύσουν ειδικοί εκπαιδευτές από τη Νότια Αφρική;
Ναι, ήρθαν από το Κέιπ Τάουν εκπαιδευτές για τέτοιες σκηνές, για να βοηθήσουν στις υποβρύχιες λήψεις και να προκαλέσουν κύματα με τεράστιους ανεμιστήρες. Πολλά από τα γυρίσματα έγιναν σε πισίνα και, για να δημιουργήσουν την εικόνα θάλασσας, είχαν απλώσει σκούρα πανιά στον πάτο της. Ήταν πολύ πιο αγριευτικό από όσο νομίζεις. Ξέρεις, όσο μεγαλώνω οι φοβίες μου έχουν κάπως αυξηθεί. Θυμάμαι ότι μικρή βουτούσα και έμενα για αρκετά δευτερόλεπτα χωρίς ανάσα κάτω από το νερό. Τώρα –θες το τσιγάρο;– ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω την ανάσα μου στις σκηνές του ναυαγίου. Μέσα στο άγχος της λήψης, όταν καλείσαι να υποδυθείς κάποια που επιβιώνει από πνιγμό, δεν έχεις την ψυχραιμία να κρατήσεις και την ανά- σα σου. Κάποια στιγμή ένιωσα μάλιστα πανικό ότι δεν είχα άλλο οξυγόνο.
Ήταν από τα πιο δύσκολα γυρίσματα που έχεις κάνει;
Αδιαμφισβήτητα. Σε μια σκηνή που γυρίσαμε τελευταία στη θάλασσα, ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κουνηθώ. Αμέσως κατάλαβα ότι τα ρούχα μου είχαν μπλεχτεί σε αγκίστρι. Είχα τυλιχτεί σε αγκίστρια ψαράδων και ούτε ξέρω πώς είχαν βρεθεί πάνω μου. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα, οι διασώστες με απεγκλώβισαν αμέσως.
Πώς διαχειρίζεσαι το πέρασμα του χρόνου;
Έχω τις ανασφάλειες της εικόνας, δεν θα το κρύψω. Δεν θα με ακούσεις να λέω «τι ωραία που μεγαλώνω». Ασφαλώς χαίρομαι που είμαι «παρούσα» και είμαι καλά, αλλά όταν βλέπω παλιές φωτογραφίες μου με πιάνει άγχος, αν όχι στενοχώρια. Αλλάζουμε και αυτό είναι μάλιστα χωρίς επιστροφή.
Ευτυχώς υπάρχει και η δυνατότητα της αισθητικής παρέμβασης.
Δεν είμαι αρνητική σε αυτό. Αν δω κάτι που δεν μου αρέσει, θα το ψάξω και, ναι –γιατί όχι;–, θα το διορθώσω. Μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει τίποτα. Αν θελήσω να κάνω κάτι στο μέλλον, θέλω να είναι μετρημένο. Να μην αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά μου και να είναι συμβατό επίσης με τη δουλειά μου. Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι είδωλο για μένα, μια καλλιτέχνις που αγαπώ, νιώθω πως δεν έχει πειραχτεί, και αν το έχει κάνει είναι ανεπαίσθητο και της δίνει ένα φρέσκο αποτέλεσμα. Ένα άλλο είδωλό μου είναι επίσης η Κρίστεν Στιούαρτ, και υποκριτικά και για τον τρόπο ζωής της και για το πώς ντύνεται και για όλα. Έχει μάλιστα αυτό το star quality που τόσο εκτιμώ.
Χορηγούμενο
