Σε ένα μικρό, ορεινό χωριό, ζούσε ο Πέτρος, ένα ορφανό και φτωχό παιδί. Καθημερινά, τα καλοκαίρια, ανέβαζε τις κατσίκες του χωριού στα ψηλά, δροσερά λιβάδια για βοσκή. Εκεί, μέσα στην αγκαλιά της φύσης, ανάμεσα σε πανύψηλα έλατα και πολύχρωμα αγριολούλουδα, έμαθε να αγαπά και να θαυμάζει τον Θεό. Τον δημιουργό αυτής της ομορφιάς. Τον χειμώνα, όταν το χιόνι σκέπαζε τα πάντα, ο Πέτρος έβρισκε την ευκαιρία να πάει σχολείο. Αγαπούσε τη μάθηση και διάβαζε με ζήλο για να καλύψει το χαμένο έδαφος. Ήταν ένα υπάκουο και ευγενικό παιδί, αγαπητός στους δασκάλους του.
Μια Αναπάντεχη Ερώτηση και μια Συγκινητική Απάντηση
Μια μέρα, ο επιθεωρητής επισκέφθηκε το σχολείο του χωριού και μπήκε στην τάξη του Πέτρου. Αφού ρώτησε τους μαθητές σε ανάγνωση, ιστορία και αριθμητική, έφτασε στην ώρα των θρησκευτικών.
«Ποιος ξέρει να μου πει, παιδιά, την πέμπτη εντολή;» ρώτησε.
Τα παιδιά σώπασαν, κοιτάχτηκαν αμήχανα και έσκυψαν τα κεφάλια τους. Τότε, δειλά, ο Πέτρος σήκωσε το χέρι του.
«Κύριε, εγώ δεν ξέρω να πω την πέμπτη εντολή όπως είναι γραμμένη, αλλά μπορώ να την πω όπως την καταλαβαίνω», είπε ο μικρός.
Ο επιθεωρητής τον ενθάρρυνε: «Πες την όπως μπορείς».
Ο Πέτρος άρχισε την ιστορία του: «Μια φορά, είχαν έρθει στο χωριό δύο ξένοι ορειβάτες. Ήθελαν να ανέβουν σε μια δύσκολη κορυφή, αλλά δεν ήξεραν τον δρόμο. Ζήτησαν λοιπόν κάποιον οδηγό και τότε εγώ, επειδή ξέρω εκείνα τα μονοπάτια, προθυμοποιήθηκα να τους πάω. Όταν φτάσαμε στην κορυφή οι ξένοι πρόσεξαν πως τα πόδια μου ήταν πληγωμένα».
«Γιατί μικρέ δεν φοράς παπούτσια;» με ρώτησαν.
«Δεν έχω παπούτσια, κύριε, είμαστε φτωχοί».
Οι ξένοι τότε μου έδωσαν αρκετά χρήματα για να πάρω παπούτσια. Αλλά εγώ, επειδή ήξερα ότι η μητέρα μου δεν είχε παπούτσια, αγόρασα για εκείνη και όχι για μένα.
Το Βαθύτερο Νόημα της Εντολής
Ο επιθεωρητής, συγκινημένος από την αθώα και ταυτόχρονα βαθιά σοφή απάντηση του Πέτρου, απάντησε: «Μπράβο παιδί μου, έτσι θέλει ο Θεός να εφαρμόζουμε την πέμπτη εντολή. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στη γη!»
Η ιστορία του Πέτρου αποδεικνύει ότι η αληθινή κατανόηση των αξιών δεν βρίσκεται πάντα στη στείρα απομνημόνευση, αλλά στην έμπρακτη αγάπη και αυταπάρνηση.
Χορηγούμενο
