Καλεσμένη στην εκπομπή, Καλύτερα δε γίνεται, βρέθηκε η Δάφνη Λαμπρόγιαννη και η συζήτηση οδηγήθηκε στο κίνημα του #metoo και τις καταγγελίες που βγήκαν στο φως.
Η ηθοποιός παραδέχτηκε ότι στην αρχή δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος των καταστάσεων, μέχρι που αναλογίστηκε τι έχει ζήσει και η ίδια στον χώρο από κακοποιήσεις.
«Υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες που δεν ακούστηκαν»
«Είμαστε μια γενιά γυναικών που μεγαλώσαμε με ανθρώπους που κάπως είναι η ευρύτερη οικογένειά μας. Εμείς που είμαστε καλλιτέχνες πολλές φορές μπορεί να βρίσκουμε πιο κοντινή οικογένεια από αυτή στο σπίτι γιατί έχουμε κοινή γλώσσα συνεννόησης. Μεγαλώσαμε μαζί με ανθρώπους που μας άδειασαν πολύ άσχημα και μιλάω για το #metoo και που δεν ακούσαμε. Υπάρχουν ιστορίες που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν θα βγουν ποτέ. Στο σωματείο υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες που δεν ακούστηκαν. Αυτά που βγήκαν δεν είναι ούτε η κορυφή του παγόβουνου.
Πάντα πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει τον χώρο μας αλλά με τους ανθρώπους, με αυτό που μάθαμε ότι ήταν η ζωή, αυτό που λέμε πατριαρχία. Ζούμε το κύμα του φεμινισμού που χρησιμοποιεί αυτές τις εκφράσεις και είναι εύστοχες. Υπήρξε αυτή η εποχή που ενδυνάμωσε αυτούς τους ανθρώπους που είχε αυτή η διάθεση. Πρέπει να υπάρχει η διάθεση να γίνεις αυτό το πράγμα. Αν είσαι σε οποιαδήποτε δουλειά μπορείς να γίνεις ένας φανερός ή κρυφός βασανιστής ανθρώπων. Είναι δύσκολο να φτάσουν εκεί που πρέπει δικαστικά, πολλά δεν γίνονται γνωστά.
«Οι γυναίκες πρέπει να αντέξουν για να έχουν δουλειά…»
Όλο αυτό το lifestyle που δημιουργεί εύκολα να είναι λίγο πιο…Τουλάχιστον οι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση να έχουν έναν πιο υγιή τρόπο ζωής, να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, καλό θα ήταν να μην ενδυναμώνονται άνθρωποι ελαφρά την καρδία. Ίσως να ψάχνουμε λίγο περισσότερο όταν κάνουμε τα πορτρέτα μας.
Σε εμάς όταν έγιναν όλα αυτά και βγήκαν προς τα έξω μας έριξαν ευθύνη ότι ξέραμε και δεν μιλούσαμε. Αυτά τα πράγματα δεν τα ξέραμε. Όσοι τα ήξεραν και δεν μιλούσαν ίσως είναι ελάχιστοι αλλά είναι κι αυτοί εγκληματίες. Ξέραμε κακές συμπεριφορές, είχαμε δεχτεί κακές συμπεριφορές που έπρεπε να δουλέψουμε και ότι οι γυναίκες πρέπει να αντέξουν για να έχουν δουλειά. Αλλά στην ουσία όχι, δεν ξέραμε.
Κατάλαβα το εξής. Όταν ξεκινήσαμε να ακούμε για την Αμερική ήμουν από αυτούς που έλεγε “ναι ρε συ, τώρα το θυμήθηκαν; Έκαναν καριέρα και τώρα το θυμήθηκες;”. Και μετά έβλεπα στοιχεία και να αναλογίζομαι τη δική μου ζωή. Και ήμουν άνθρωπος που πάντα μιλούσα. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι έχει συμβεί, άρχισα να καταλαβαίνω τι συνέβη και σε εμένα. Που θεωρούσα ότι δεν είχα πάθει τίποτα.
Είχα κακοποιηθεί πάρα πολύ και πολύ σοβαρά!
Επίσης κατάλαβα το πόσο κοστίζει να αντιστέκεσαι. Εγώ το έχω πληρώσει με την υγεία μου, δεν ξέρω πόσες φορές έχω μπει σε νοσοκομείο. Δουλεύω όλη μου τη ζωή, έχω μάθει με το ένα χέρι να κρατάω κόντρα και με το άλλο να κάνω όλα τα άλλα. Θέλω και τα δυο μου χέρια να δουλεύω. Δεν θέλω να μου την πέφτει κανείς, θέλω να έχω τα δύο χέρια και να συνεργάζομαι. Η ψυχή ρημάζει και το σώμα κάποια στιγμή».
Χορηγούμενο
