Σύμφωνα με τη βιβλική διήγηση, ο άνθρωπος, μετά την πτώση του από τον παράδεισο και τη διακοπή της κοινωνίας του με τον Θεό, συνδέθηκε με τη σκληρότητα της ζωής, τον πόνο, τη φθορά, την ασθένεια και τον καθημερινό αγώνα. Τόσο η φιλοσοφία όσο και διάφορες ανά τον κόσμο θρησκευτικές παραδόσεις προσπάθησαν να διαχειριστούν τη σκοτεινή αυτή πλευρά του ανθρώπου, να τη φωτίσουν και εν τέλει να αναδείξουν νέες κατευθύνσεις, που μπορούσαν να εξυψώσουν την πορεία του προς την τελειότητα.
Η χριστιανική διδασκαλία μιλά για Θεία Αποκάλυψη. Θεία Αποκάλυψη σημαίνει αυτοφανέρωση του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός «εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3, 16), γίνεται δηλαδή άνθρωπος, εισέρχεται στην ιστορία, βιώνει την αδυναμία κάθε ανθρώπου και τη θεραπεύει με τη σταυρική Του θυσία. Στην Ανάσταση του Θεανθρώπου μπορεί να αναστηθεί κάθε βεβαρημένος και πεπτωκός άνθρωπος με μία μόνο προϋπόθεση. Να το επιλέξει ο ίδιος ελεύθερα!
Δυστυχώς, μετά την έλευση της πανδημίας του κορωνοϊού, γινόμαστε μάρτυρες, όλο και πιο συχνά, της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου. Είτε κάποιος αποδέχεται είτε απορρίπτει τη χριστιανική διδασκαλία, οδηγείται πολύ συχνά στη χρήση βίας. Πολλές φορές, μάλιστα, προσπαθεί να καλύψει τις βίαιες αυτές πρακτικές του υπό το υποκριτικό προσωπείο του δήθεν καλού χριστιανού, μέσα από φθηνές και θρησκόληπτες δοξασίες, που περισσότερο ταιριάζουν στη δυτική προτεσταντική σκέψη, παρά στην ανατολική ελληνοχριστιανική θεώρηση της ελευθερίας.
Ο λόγος της Εκκλησίας χρειάζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Ο λόγος της αγάπης και όχι της ανοχής, ο λόγος της συγχώρεσης και όχι του μίσους, ο λόγος του διαλόγου και όχι του εγωιστικού μονολόγου μιας παρηκμασμένης εξουσιαστικής δήθεν αυθεντίας. Ο Χριστός δεν ζητά οπαδούς. Δεν επιθυμεί μεγάλους αριθμούς και ρηχές δοξασίες περί παντοκρατορίας. Τη δύναμή Του την έδειξε επάνω στον Σταυρό και περισσότερο τη στιγμή που συγχώρησε τους πάντες (Λουκ. 23, 34).
Ας δούμε τη δύναμη αυτή κι ας δοκιμάσουμε τον δρόμο της συγχώρεσης. Ας δοκιμάσουμε τον δρόμο της ανιδιοτελούς αγάπης, χωρίς εφήμερες προϋποθέσεις, χωρίς παρεκκλίσεις και σκοπιμότητες. Ας απορρίψουμε τη βία ως επιλογή, η οποία δεν οδηγεί πουθενά. Τότε μόνο μπορεί να βρούμε τον άλλο δρόμο. Αυτόν που λέγεται «δρόμος της ανθρωπιάς».
Τον δρόμο που σε κάνει να νοιάζεσαι για τον συνάνθρωπό σου, να μην αδιαφορείς για τον πόνο του, να μην κατακρίνεις τις επιλογές του, μα περισσότερο να μην αισθάνεσαι τη δήθεν υπεροχή σου. Αυτός είναι ο δρόμος της ανθρωπιάς. Αξίζει να προσπαθήσουμε.
Χορηγούμενο
