25 Μαρτίου: Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και το μεγάλο Θαύμα

25 Μαρτίου: Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και το μεγάλο Θαύμα… Η αρχή της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους και το χαρμόσυνο μήνυμα

Η ελληνική ιστορία γιορτάζει με μοναδικό τρόπο την 25η Μαρτίου, συνδυάζοντας δύο σημαντικά γεγονότα: τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Αυτός ο συνδυασμός δεν είναι τυχαίος, καθώς συνδέει την πνευματική επανάσταση της χριστιανοσύνης με τον εθνικό αγώνα για ελευθερία, ο οποίος επίσης είχε βαθιές πνευματικές ρίζες.

25 Μαρτίου: Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και το μεγάλο Θαύμα

Ο Ευαγγελισμός, η ανακοίνωση της γέννησης του Ιησού Χριστού, αποτελεί την αρχή της μεγαλύτερης πνευματικής επανάστασης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η πίστη και η ελπίδα που έφερε αυτό το γεγονός ενέπνευσαν τους Έλληνες αγωνιστές του 1821, οι οποίοι ξεκίνησαν τον αγώνα τους με το σύνθημα «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».

Η 25η Μαρτίου 1821, ημέρα της επίσημης έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης, συμβολίζει την αποφασιστικότητα των Ελλήνων να διεκδικήσουν την ελευθερία τους από την οθωμανική κυριαρχία. Η επανάσταση αυτή δεν ήταν μόνο ένας εθνικός αγώνας, αλλά και μια βαθιά πνευματική πράξη, εμπνευσμένη από την ορθόδοξη πίστη και την επιθυμία για ελευθερία.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο γεγονότων στην ίδια ημέρα αναδεικνύει τη σύνδεση μεταξύ πίστης και εθνικής ταυτότητας στην ελληνική ιστορία. Η πνευματική επανάσταση του Ευαγγελισμού αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την εθνική επανάσταση του 1821, δείχνοντας ότι η ελευθερία και η πίστη ήταν αλληλένδετες έννοιες για τους Έλληνες.

25η Μαρτίου: Τι συμβολίζει η φορεσιά των Ευζώνων;

25 Μαρτίου: Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και το μεγάλο Θαύμα

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ εμφανίστηκε στην Παρθένο Μαρία, στην πόλη Ναζαρέτ, και της ανακοίνωσε ότι θα γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Η Μαρία, έκπληκτη, ρώτησε πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό, καθώς ήταν παρθένα. Ο Αρχάγγελος της απάντησε ότι το Άγιο Πνεύμα θα την επισκιάσει και η δύναμη του Υψίστου θα την καλύψει.

Η Παρθένος Μαρία, με ταπεινότητα και πίστη, απάντησε: «Ιδού η δούλη του Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Με αυτά τα λόγια, η Μαρία δέχτηκε το θέλημα του Θεού και, με τρόπο υπερφυσικό, συνέλαβε τον Υιό του Θεού.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου σηματοδοτεί την αρχή της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους. Η ελεύθερη συγκατάθεση της Μαρίας στην πρόσκληση του Θεού είναι κεντρικής σημασίας για την χριστιανική διδασκαλία. Μέσα από την αγνότητα και την ταπεινοφροσύνη της, η Μαρία έγινε το όργανο της θείας ενσάρκωσης, φέρνοντας στον κόσμο τον Ιησού Χριστό.

Η θυσία του Χριστού στον Σταυρό, που προαναγγέλλεται στον Ευαγγελισμό, έσωσε την ανθρωπότητα από τον αιώνιο θάνατο και την αμαρτία, επαναφέροντας την ελπίδα και τη σωτηρία. Ο Ευαγγελισμός αποτελεί μια υπενθύμιση της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα και της προσφοράς της Μαρίας στην ιστορία της σωτηρίας.

Αξίζει, όμως, να δούμε πως οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα:

«Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται• ο Αδάμ καινουργείται η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και η σκηνή της καθ’ ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν.

Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος.

Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υίόν υποδέχεται, Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι’ ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήοωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ’ ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν».

Θαύμα: Η Παναγία έκανε το Θαύμα Της παραμονή του Ευαγγελισμού

Οι αρχές της εορτής του Ευαγγελισμού δεν είναι επακριβώς γνωστές. Το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε στη Ναζαρέτ βασιλική, στην οποία περιλαμβανόταν κατά παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε ίσως στη σύσταση τοπικής εορτής.

Οι πρώτες μαρτυρίες περί αυτής ευρίσκονται στον Άγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το 430 μ.Χ. και στο Πασχάλιον Χρονικόν (624 μ.Χ.), όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα στις 25 Μαρτίου από τους θεοφόρους δασκάλους.

Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο από τους Βυζαντινούς στο ναό των Χαλκοπρατείων, όπου παρίσταντο και οι αυτοκράτορες.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’.
Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.

Μεγαλυνάριον

Νῦν εὐαγγελίζεται Γαβριήλ, τὸ χαῖρε κραυγάζων, μετὰ δέους τῇ Μαριάμ. Ὢ τοῦ ξένου τρόπου! ἐν μήτρᾳ γὰρ ἀχράντῳ, συνείληπται ὁ Πλάστης σῴζων ὃν ἔπλασε.

Ὁ Οἶκος

Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα.
Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,
χαῖρε, δι’ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος , Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις,
χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς,
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.
Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον,
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.
Χαῖρε, δι’ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,
χαῖρε, δι’ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Κάθισμα

Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ὁ μέγας Στρατηγός, τῶν ἀΰλων ταγμάτων, εἰς πόλιν Ναζαρέτ, ἐπιστὰς Βασιλέα, μηνύει σοι Ἄχραντε, τῶν αἰώνων καὶ Κύριον· Χαῖρε, λέγων σοι, Εὐλογημένη Μαρία, ἀκατάληπτον, καὶ ἀνερμήνευτον θαῦμα, βροτῶν ἡ ἀνάκλησις.

Έτερον Κάθισμα

Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Σήμερον ἅπασα κτίσις ἀγάλλεται, ὅτι τὸ χαῖρέ σοι φωνεῖ Ἀρχάγγελος, εὐλογημένη σὺ Σεμνή, καὶ Ἄχραντε πανάμωμε. Σήμερον τοῦ ὄφεως, ἀμαυροῦται τὸ φρύαγμα· ἀρᾶς γὰρ διαλέλυται, τοῦ Προπάτορος σύνδεσμος. Διὸ καὶ κατὰ πάντα βοῶμέν σοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.

Έτερον Κάθισμα

Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Γαβριὴλ ἐξ οὐρανοῦ, τὸ Χαῖρε κράζει τῇ σεμνῇ, ὅτι συλλήψῃ ἐν γαστρί, τὸν προαιώνιον Θεόν, τὸν διὰ λόγου τὰ πέρατα συστησάμενον· ὅθεν Μαριὰμ ἀπεφθέγγετο· Ἄνανδρός εἰμι, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τὶς ἑώρακε; καὶ ἑρμηνεύων ἔλεγεν ὁ Ἄγγελος, τῇ Θεοτόκῳ καὶ Παρθένῳ· Ἐλεύσεταί σοι· Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι.

Έτερον Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’.Αὐλῶν ποιμενικῶν.
Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐπὶ γῆς νῦν κατῆλθεν, ὁ Ἄγγελος βοῶν, τῇ Παρθένῳ ἐπέστη· Χαῖρε Εὐλογημένη, ἡ τὴν σφραγῖδα μόνη φυλάξασα, ἐν μήτρᾳ δεξαμένη, τὸν πρὸ αἰώνων Λόγον καὶ Κύριον, ἵνα ἐκ πλάνης σώσῃ ὡς Θεός, τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.