Ο Σταμάτης Γαρδέλης μίλησε για πρώτη φορά ανοιχτά για τη νοσηλεία του στο Δαφνί, μιλώντας στο τηλέφωνο με τον δημοσιογράφο Αλκίνοο Μπουνιά και την εκπομπή «T-Live».
Αποκάλυψε συγκεκριμένα πώς αισθάνεται αυτή τη στιγμή, πώς του συμπεριφέρεται το προσωπικό της ψυχιατρικής κλινικής και πώς κατάλαβε πως χρειάζεται βοήθεια αρχικά, χτυπώντας την πόρτα των ειδικών. Φαίνεται πως αισθάνεται πολύ καλύτερα, ωστόσο, πρέπει να αποφεύγει τις συγχύσεις.
Η εξομολόγηση του Σταμάτη Γαρδέλη
Είσαι ικανοποιημένος από το νοσηλευτικό, το ιατρικό προσωπικό εδώ;
Πάρα πολύ. Δηλαδή, είμαι εκστασιασμένος μπορώ να πω… Με έχει εντυπωσιάσει ο ζήλος, όχι που δείχνουν μόνο σε μένα, αλλά γενικά, που υπερβάλλουν και εαυτόν. Αισθάνομαι ότι είμαι σε μια περιφρουρημένη κατάσταση, αισθάνομαι τη σιγουριά των επιστημόνων δίπλα μου και ξεκουράζομαι. Δηλαδή, έχω μπει σε έναν ρυθμό…
Μπράβο, το είχες ανάγκη…
…ύπνου… που, δεν κοιμόμουν πριν… και κάποιες σκοτεινές, μαύρες, δυσοίωνες σκέψεις έχουν λίγο μείνει στην άκρη. Έχω ανακαλύψει – πώς να το πω τώρα, έτσι – το νόημα της ζωής, μέσα από τις πάρα πολλές συνεδρίες που έχω κάνει, έχει ξαναγεννηθεί μέσα μου μία διάθεση…
Μπράβο…
…για τα πράγματα και όπως και να πάνε…
Εγώ σε βλέπω μια χαρά…
…θα τα αντιμετωπίσω.
Μπράβο.
Στη συνέχεια, εξομολογήθηκε: «Και μου δίνει πολλή δύναμη και κουράγιο η αγάπη του κόσμου, που τη βλέπω και από εδώ και από τους επισκέπτες που έρχονται στους ασθενείς και από το νοσηλευτικό προσωπικό και από τους ανθρώπους όλους που εργάζονται σε αυτό το ψυχιατρικό ίδρυμα, το οποίο είναι πολύ παρεξηγημένο τελικά, και αναθεωρώ πάρα πολύ τις απόψεις μου, όταν σκεφτόμουν κάθε φορά που πέρναγα από εδώ προς τα κάτω…το Δαφνί… ότι είναι ένα τρελάδικο. Ε, λοιπόν το Δαφνί δεν είναι ένα τρελάδικο με την τρέχουσα, απλή έννοια. Το Δαφνί είναι μια ανώτερη ψυχιατρική κλινική, από πάρα πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Οι οποίοι διδάσκουν τους δρόμους για να ανακαλύψει και να βρει κανείς και να ξεψαχνίσει της ψυχής του τα βάθη».
Το σημαντικό είναι ότι βρήκες το κουράγιο και ήρθες μόνος σου εδώ…
Ναι, βρήκα το κουράγιο και ήρθα μόνος μου, διότι ήμουν σε πάρα πολύ μεγάλη πίεση και είχα φτάσει σε σημεία τα οποία δεν θέλω να τα αναπαράγω…να τα ξανασκέφτομαι, αλλά με είχαν πνίξει πάρα πολύ σκοτεινές σκέψεις, ένα αδιέξοδο που ζω, που είναι πανελληνίως γνωστό… Δηλαδή, η ιστορία μου, που δεν είναι μόνο αυτή, είναι ένας φόρτος 45 χρόνων…στο επάγγελμα, όλα αυτά που έχω ζήσει και όλη μου η προσωπικότητα, όλη μου η ύπαρξη, η υπόσταση έμπαινε σε αμφισβήτηση πια. Και ξέρεις, άμα είναι να σε ξεριζώνουν, να σε κόψουν σαν ένα δένδρο, με αλυσοπρίονο, μετά δεν έχεις ζωή. Κάπως έτσι το έβλεπα, τώρα έχω αναθεωρήσει κατά κάποιον τρόπο…
Ναι, θέλω να ακούσω έτσι κάτι…
Ο γιατρός μου, ο διευθυντής, ο Δημήτρης ο Πέτσας με φιλοσοφικά σχήματα, με ποιητική διάθεση, με φιλική διάθεση, μου έχει ανοίξει άλλους δρόμους, με έχει κάνει να ανακαλύψω άλλα πράγματα πολύ βαθιά μέσα μου και δυνάμεις πολύ πιο ισχυρές του θανάτου. Δυνάμεις της ζωής. Και νομίζω αυτό είναι ένα παράδειγμα για όλους. Ότι η ζωή αξίζει περισσότερο από οποιαδήποτε δυσκολία μπορεί να σε οδηγήσει απέναντι.
Χορηγούμενο
