Απίστευτο: Έπεσε από αεροπλάνο, από τα 13.500 πόδια, και σώθηκε!

Απίστευτο: Έπεσε από αεροπλάνο, από 13.500 πόδια, και σώθηκε! «Πήδηξα και το αλεξίπτωτο δεν άνοιξε…», λέει 35χρονη και σοκάρει!

Απίστευτο: Έπεσε από αεροπλάνο, από 13.500 πόδια, και σώθηκε – Έπεσε από 13.500 πόδια και επέζησε. Μιλάει για τα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της πτώσης και την περίοδο στο νοσοκομείο

Από την πρώτη στιγμή που επιχείρησε να ανοίξει το αλεξίπτωτο της, η Τζόρνταν Χάτμεϊκέρ ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν η δεύτερη φορά μέσα στην μέρα που έκανε με τον δάσκαλο το άλμα από τα 13.500 πάνω από τα χωράφια του Σάφολκ στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Η Χάτμεϊκέρ ήταν τότε 35 ετών και είχε ήδη αρκετή εμπειρία στο «skydiving». Τις απέμεναν δέκα άλματα για να πάρει την επίσημη άδεια.

«Όταν περιστρέφεσαι και η βαρύτητα σε τραβά στο έδαφος είναι δύσκολο καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει. Βρισκόμουν στο δικό μου κόσμο και σκεφτόμουν πώς θα βγω από αυτή την κατάσταση. Περιέργως ένιωθα ήρεμη. Θυμάμαι να βλέπω το έδαφος να πλησιάζει πολύ γρήγορα και σκέφτηκα ότι αυτό θα πονέσει» θυμάται.

Αναζητούσε την ένταση

Σε όλη τη ζωή η Χάτμεϊκερ αναζητούσε την ένταση. Έκανε ορειβασία, βουτούσε στη θάλασσα από μεγάλο ύψος και της άρεσε κάθε τι που ανέβαζε την αδρεναλίνη. Δεν είχε ποτέ της ατύχημα και όπως τονίζει ποτέ δεν ανησυχούσε. «Πάντα θεωρούσα ότι όλα θα πάνε καλά» λέει.

Ξεκίνησε τα άλματα με αλεξίπτωτο το 2015 και ενθουσιάστηκε. «Πάντα ήθελα να είμαι πουλί, ήταν το όνειρο μου από παιδί να πετάξω. Κάνοντας κάτι τόσο ριψοκίνδυνο μου έδινε ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης και περηφάνιας» τονίζει. Αποφάσισε λοιπόν να βγάλει άδεια ώστε να μπορεί να κάνει μόνη της άλματα.

Την ημέρα που δεν άνοιξε το αλεξίπτωτο στο σημείο βρισκόταν και ο αδελφός της με τα δύο σκυλιά του. «Μου είπε να μην το κάνω γιατί είχε ένα άσχημο προαίσθημα. Του είπα ότι αυτά είναι βλακείες. Το πρώτο άλμα πήγε εξαιρετικά και ανεβήκαμε για το δεύτερο. Πέσαμε και με τον δάσκαλο μου κάναμε τις ασκήσεις που είχαμε σχεδιάσει. Όλα προχωρούσαν τέλεια. Η ελεύθερη πτώση μας συνεχίστηκε για ένα λεπτό και απομακρυνθήκαμε ώστε να ανοίξουμε τα αλεξίπτωτα μας και να μην υπάρχει φόβος να μπλεχτούν» θυμάται η Χάτμεϊκερ.

Βρισκόταν πλέον στο χαμηλότερο σημείο που είχε φτάσει ποτέ χωρίς αλεξίπτωτο και αποφάσισε να το ανοίξει. Αμέσως κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Αντί να ανοίξει το αλεξίπτωτο τυλίχθηκε γύρω από το πόδι της, κάτι που στην κόσμο του «skydiving» το αποκαλούν «πέταλο».

«Προσπάθησα να το βγάλω από το πόδι και μετά σκέφτηκα να λύσω το παπούτσι μου. Ήταν όμως αδύνατο καθώς το είχα δέσει διπλά. Σε μια άλλη πτώση που είχε φύγει το παπούτσι και σκέφτηκα ότι με το διπλό δέσιμο θα απέφευγα κάτι τέτοιο. Περιστρεφόμουν και έπεφτα με 100χλμ όμως μέσα σε δευτερόλεπτα βρήκα την ψυχραιμία μου. Το εφεδρικό αλεξίπτωτο άνοιξε αυτόματα και σκέφτηκα ότι πρέπει να αποφύγω τον αεροδιάδρομο και να πέσω στο γρασίδι. Ξαφνικά όμως το βασικό αλεξίπτωτο ξεμπλέχτηκε από το πόδι μου και άνοιξε κι αυτό. Με δύο αλεξίπτωτα ανοιχτά συνέβη κάτι που δεν είχε ακούσει ότι γίνεται. Το καθένα πήγαινε σε διαφορετική κατεύθυνση και αυτό επιτάχυνε την πτώση μου αντί να την επιβραδύνει» θυμάται.

Η Χάτμεϊμερ υποστηρίζει ότι δεν σκέφτηκε ποτέ ότι θα πεθάνει. Πίστευε ότι μπορεί να σπάσει τα πόδια της και είχε εκνευριστεί γιατί είχε κανονίσει την επόμενη μέρα να ταξιδέψει στα Ιμαλάια.

«Έπεσα περίπου 350 μέτρα από το σημείο που έπρεπε να προσγειωθώ. Ήμουν μόνη μου στο γρασίδι και φώναζα για βοήθεια. Ένιωθα τη λεκάνη μου να καίγεται και σκέφτηκα ότι έσπασε όμως το χειρότερο ήρθε όταν προσπάθησα να σηκωθώ. Δεν μπορούσα να κουνήσω τίποτα κάτω από τη μέση μου και αναρωτήθηκα: Θεέ μου έμεινα παράλυτη;»

Σε λίγα λεπτά ο υπεύθυνος της ζώνης προσγειώσεων και άλλοι αθλητές έφτασαν στο σημείο που είχε πέσει. Το ασθενοφόρο έφτασε σε περίπου μισή ώρα. Τελικά μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε κοντινό νοσοκομείο.

«Για πολλές μέρες ήμουν ναρκωμένη και όταν πλέον καταλάβαινα τι γίνεται έβλεπα τις αντιδράσεις όσων με επισκέπτονταν και σκεφτόμουν: Πρέπει να είναι πολύ σοβαρό» τονίζει. Έπρεπε να περάσουν τρεις εβδομάδες για να μάθει το ακριβές μέγεθος των τραυμάτων της.

Είχε σπάσει αρκετούς σπονδύλους, ένας από τους οποίους είχε συνθλίψει τον νωτιαίο μυελό της. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης οι χειρούργοι ανακάλυψαν ότι υπάρχει διαρροή νωτιαίου υγρού, το οποίο μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές, συμπεριλαμβανομένης της μηνιγγίτιδας. Επιπλέον, είχε χτυπήσει στο έδαφος με το αριστερό της πόδι, με αποτέλεσμα να σπάσει η κνήμη της κοντά στον αστράγαλο. Επίσης κατά την πρώτη πρόσκρουση βγήκε ένα από τα επιθέματα που είχε στο στήθος της.

«Για μεγάλο διάστημα χρειαζόμουν οξυγόνο, είχε για πολλούς μήνες στήριγμα στην πλάτη και μεταλλικές πλάκες στο πόδι. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να μου πουν με σιγουριά πόσο θα επηρεαζόταν τελικά η δυνατότητα κίνησης. Μου είπαν μόνο ότι ήταν καλό σημάδι ότι κουνούσα τα δάχτυλα των ποδιών μετά το χειρουργείο.

Όταν είχαν έρθει οι πρώτοι γιατροί απο πάνω μου μετά από τη σύγκρουση τους είπα: Αν είμαι παράλυτη σκοτώστε με.

Μετά κατάλαβα ότι ήταν λάθος. Έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους με παράλυση και ζουν εκπληκτικές, γεμάτες ζωές. Τότε όμως σκεφτόμουν πως δεν θέλω να είναι έτσι η ζωή μου» τονίζει η Χάτμεϊκέρ και προσθέτει ότι κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της κατάφερε να παραμείνει αισιόδοξη.

«Η αποθεραπεία ήταν μια μακρά και δύσκολη διαδικασία αλλά δεν μετάνιωσα που έκανα το άλμα» λέει.

Έμεινε στο κρεβάτι για έναν μήνα και παρουσίασε ραγδαία βελτίωση. Για να περάσει την ώρα της, έβλεπε, μεταξύ άλλων, ατυχήματα «skydiving». «Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό. Νομίζω προσπαθούσα να το απομυθοποιήσω» τονίζει.

Σε τρεις μήνες από το ατύχημα κατάφερε να περπατήσει χωρίς βοήθεια. Πλέον έχει ολοκληρώσει τις φυσιοθεραπείες και τη θεραπευτική αγωγή. «Ομολογώ ότι νιώθω την ενοχή του επιζώντα. Άκουσα πολλές ιστορίες ανθρώπων που είχαν παρόμοια ατυχήματα με εμένα με πολύ πιο άσχημο τέλος» λέει.

Έναν χρόνο μετά το ατύχημα κατάφερε να ανέβει στο καταφύγιο στο Έβερεστ. «Πήγα μόνη μου, μόνο με τον τοπικό οδηγό. Ένιωσα ότι κέρδισα και πάλι τον εαυτό μου. Τώρα θα συνεχίσω την ορειβασία. Ξεκίνησα πάλι και το skydiving. Ένιωσα πολύ ωραία και ήρεμη. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη που ήμουν και πάλι εκεί πάνω» αναφέρει.