Ένα αθώο συχνό ερώτημα που ακούμε από τα παιδιά μας: Μαμά, γιατί να πάω σχολείο;- Τι, όμως, θα ήταν σωστό να απαντήσουμε;

Οι περισσότεροι θα έρθουμε κάποτε αντιμέτωποι με το αθώο εκείνο ερώτημα. Από το στόμα του παιδιού μας: «Μα γιατί να πάω σχολείο;»

Η πρώτη απάντηση που πιθανώς θα έρθει στο μεστωμένο μυαλό του ενήλικα που «πάλιωσε» μέσα στο σχολείο είναι εκείνο το περίφημο «γιατί έτσι πρέπει». Ρήμα παρωχημένο για το απελευθερωμένο. Και γεμάτο φαντασία μυαλό ενός επτάχρονου.

Τι, όμως, θα ήταν σωστό να απαντήσω στις επίμονες ερωτήσεις του παιδιού μου. Αφού έτσι κι αλλιώς η απάντηση είναι εκείνο το μονότονο «πρέπει»; Με ποιον τρόπο θα του εμφυσήσω την ικανότητα να δει το σχολείο ως μια ευκαιρία και όχι ως μια αγγαρεία;

Να είσαι ανοιχτός/ή για συζήτηση

Καταρχάς, είναι σκόπιμο να είσαι ανοιχτός/ή για συζήτηση. Όσο απασχολημένος κι αν είσαι επιτελώντας τον καθημερινό μαραθώνιο υποχρεώσεων, αφιέρωσε λίγο χρόνο να κάνεις μία κανονική συζήτηση μαζί του. Αντί να αρκεστείς σε μία κοφτή απάντηση που δεν επιδέχεται αντίρρηση.

Ρώτησέ το γιατί πιστεύει εκείνο ότι πρέπει να πηγαίνουμε σχολείο, μίλησέ του για τις δικές σου αγαπημένες σχολικές εμπειρίες. Μοιράσου κάτι χρήσιμο που έμαθες και σου έχει μείνει ακόμα. Με αυτόν τον τρόπο, το παιδί θα εκλάβει μία μη στερεοτυπική εκδοχή του σχολείου, μία εκδοχή που περιλαμβάνει κάτι παραπάνω από μολύβια και γομολάστιχες.

Υπάρχει ένας ενήλικας που πίστεψε πρώτα σε εκείνο

Πίσω από κάθε παιδί που πιστεύει στον εαυτό του, υπάρχει ένας ενήλικας που πίστεψε πρώτα σε εκείνο. Να είσαι αυτός ο ενήλικας, να δίνεις απλόχερα κίνητρο για επιτυχία. Χωρίς φυσικά να υπερβάλλεις θέτοντας το σχολείο ως τη μοναδική πηγή αυτοεκτίμησης για το παιδί σου.

Το γεγονός ότι μερικά παιδιά είναι επιτυχημένα στο σχολείο. Ενώ άλλα όχι, φυσικά και δεν οφείλεται αποκλειστικά στις νοητικές τους ικανότητες ή στο χιλιοειπωμένο πια δείκτη νοημοσύνης. Άλλωστε τα τεστ IQ, δείχνουν απλώς την νοητική ικανότητα του παιδιού την τρέχουσα χρονική στιγμή, πράγμα μεταβλητό. Δεν δείχνουν το γενικότερο νοητικό δυναμικό, όπως είθισται να πιστεύεται.

Το σημαντικότερο από τα σταθμά που συντελούν στην σχολική επιτυχία είναι η προαναφερθείσα κατάσταση «κινήτρου για επιτυχία». Σύμφωνα με τους ορισμούς ερευνητών της αναπτυξιακής ψυχολογίας, κίνητρο για επιτυχία ονομάζεται η κινητήριος δύναμη. Που ωθεί το παιδί στο να αγωνιστεί για την επίτευξη των στόχων και επιθυμιών του.

Όπως είναι λογικό, προκειμένου να υπάρξει μία τόσο υπερβατική επιθυμία όπως η ανάγκη για αυτοπραγμάτωση, προϋποτίθεται ότι θα υπάρχει ήδη μία υγιής βάση ανάπτυξης στο σπίτι, τουτέστιν η αγάπη. Αγάπη χωρίς αξιολογικούς όρους (θα σε αγαπάω αν είσαι καλός μαθητής, αν είσαι ήσυχος στο σχολείο κ.α) αλλά θα σε αγαπάω ό,τι κι αν γίνει, έχοντας φυσικά την υποχρέωση να παρέμβω αν μία πράξη σου είναι ακατάλληλη.

Κίνητρο για επιτυχία

Επομένως, το κίνητρο για επιτυχία πλάθεται ομαδικά από τον μαθητή και τον οικογενειακό περίγυρο. Και αποτελεί το συναισθηματικό «καύσιμο» του παιδιού όταν αναρωτιέται γιατί πρέπει να πετύχει.

«Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται πώς να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται». Απόφυγε να αποζητάς από το παιδί σου την άκριτη εκείνη μετάδοση στείρων γνώσεων. Θεωρώντας επίτευγμα το δέκα ή το περίφημο άλφα με τόνο. Αυτά είναι απλά το μέσο για έναν ανώτερο σκοπό: Την γενικότερη καλλιέργεια και απελευθέρωση του μυαλού από τα επίπλαστα στεγανά της ζωής.