Φιλοθέη: Η άγρια γυναικοκτονία και ο θυελλώδης έρωτας πίσω από γνωστά τραγούδια

Φιλοθέη: Η άγρια γυναικοκτονία και ο θυελλώδης έρωτας πίσω από γνωστά τραγούδια – Το ζευγάρι των διάσημων μουσικών, η ζήλια και το φρικτό έγκλημα

Φιλοθέη: Η άγρια γυναικοκτονία και ο θυελλώδης έρωτας πίσω από γνωστά τραγούδια – «Ποτέ δεν έμαθε να στερείται κάτι, ούτε να του παίρνουν πράγματα» – Συχνά, η ηρεμία που κυριαρχεί σε μια κοινωνία μπορεί να είναι απλώς μια επιφάνεια, ένα υποκριτικό πέπλο που καλύπτει την πραγματικότητα. Το γαλήνιο περιβάλλον μπορεί να συνυπάρχει με βαθιές συγκρούσεις και έντονες εσωτερικές αντιθέσεις, κρύβοντας κάτω από το χαμόγελο την αγωνία και την απόγνωση.

Σε αυτό το περιβάλλον, ξεδιπλώνεται η τραγική ιστορία του Γιάννη Κατσιλάμπρου και της Παναγιώτας Μαζαράκη, δύο ανθρώπων που φαινομενικά είχαν τα πάντα. Ο Γιάννης, γιος καθηγητή Ιατρικής, είχε εξειδικευτεί στα ζητήματα ζαχαρώδη διαβήτη, ενώ η Παναγιώτα είχε κερδίσει διακρίσεις στη μουσική, σπουδάζοντας ακόμα και στις ΗΠΑ.

Ανάμεσα στις νότες και τις επιτυχίες, η έλξη τους ήταν ισχυρή. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, ο έρωτάς τους αντιμετώπιζε δυσκολίες. Ο Γιάννης παρακολουθούσε με θαυμασμό την επιτυχημένη καριέρα της Παναγιώτας, έναντι της οποίας ίσως να ένιωθε και μια δόση ζήλιας.

Παρά την εξωτερική τους επιτυχία και την οικογενειακή ευτυχία με δύο παιδιά, η σχέση τους αντιμετώπιζε προβλήματα. Η Παναγιώτα, έχοντας συνειδητοποιήσει την ανάγκη για αλλαγή και αυτοπραγμάτωση, είχε δει πως η ζωή της ως επαγγελματίας μουσικού θα έπρεπε να θυσιαστεί για την οικογενειακή ευτυχία.

Όμως, κάτω από την επιφάνεια, οι σχισμές άρχισαν να εμφανίζονται…

Το χρονικό μια άγριας τραγωδίας

«Κάθε μέρα έφευγαν για τις δουλειές τους. Ο Γιάννης ήταν καθηγητής στο Αρσάκειο, στην Εκάλη και εκείνη πήγαινε στο ωδείο. Τα παιδιά τα κρατούσε μια μπέιμπι σίτερ, αλλά και η μητέρα του Γιάννη. Το μεσημέρι επέστρεφαν από τις δουλειές και το απόγευμα έβγαζαν μαζί βόλτα τα παιδιά στο πάρκο Πικιώνη, απέναντι από το σπίτι τους». Αυτά έλεγαν οι γείτονες για το ζευγάρι. Όλα καλά δηλαδή γι’ αυτό το φιλόμουσο ζευγάρι από την Φιλοθέη;
«Από τα τέλη Αυγούστου, μετά τη βάπτιση της μικρής τους κόρης, καβγάδιζαν σχεδόν καθημερινά. Μάλιστα αρκετές φορές ερχόταν η μητέρα του άντρα και έπαιρνε τα παιδιά για να μην ακούνε τις βρισιές. Όλοι πιστεύουμε ότι τη ζήλευε, καθώς ήταν μια όμορφη γυναίκα, με φινέτσα, αεράτη και, όπως λένε, πολύ καλύτερη στη δουλειά της από αυτόν. Αυτή είχε υπάρξει σολίστ και αυτός ένας απλός καθηγητής μουσικής» δήλωνε γείτονας του ζευγαριού.

Ο Γιάννης ακολούθησε θεραπευτική αγωγή με ψυχοφάρμακα, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να καταστεί πιο οργανωμένος και να ελέγξει την παρούσα οργή του. Ένας έντονος καυγάς ξέσπασε μεταξύ του Γιάννη και της Παναγιώτας στις 15 Σεπτεμβρίου 2008. Αυτός δεν ήταν ο πρώτος καυγάς· οι φωνές από το σπίτι τους ακουγόντουσαν συνεχώς τις προηγούμενες ημέρες. Η Παναγιώτα είχε ζητήσει διαζύγιο.

Ο Γιάννης σκεφτόταν τα παιδιά τους που θα έμεναν χωρίς οικογένεια, αλλά και πως η σύζυγός του είχε αναλάβει δράση, ελπίζοντας ίσως να επανέλθει στην προηγούμενη κοινωνική της θέση ως αναγνωρισμένη ερμηνεύτρια. Τον ξέφυγε ο θυμός του και χτύπησε τη γυναίκα του, πρώτα στο στήθος και μετά στο πρόσωπο με ένα σίδερο. Η γυναίκα έπεσε, ημιασθενής και ματωμένη. Ο Γιάννης την έφερε στο μπάνιο, της έβγαλε τα ματωμένα ρούχα και την τύλιξε σε ένα σεντόνι και σακούλες σκουπιδιών, ολοκλήρωσε το φονικό. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της νεκροτομής από τον Φίλιππο Κουτσάφτη, η Παναγιώτα Μαζαράκη δεν πέθανε από τα χτυπήματα, αλλά από πνιγμό.

Αρχικά, προσπάθησε να την θάψει σε ένα φρεάτιο, που ετοιμαζόταν για τον ανελκυστήρα του σπιτιού, αλλά δεν τα κατάφερε και δεύτερη φορά. Έβαλε το πτώμα στο πορτμπαγκάζ και ξεκίνησε να οδηγεί, αισθανόμενος ότι κάθε περαστικός τον κοίταζε, ίσως υποπτευόμενος κάτι, ίσως είχαν δει το έγκλημα που διέπραξε στη σύζυγό του. Τελικά, πέταξε το πτώμα σε έναν κάδο σκουπιδιών, αλλά αμέσως μετά αναστράφηκε και το πήρε πίσω. Την ίδια νύχτα την μετέφερε στο Πάρκο Πικιώνη και την έθαψε σε ένα ρηχό τάφο, τον οποίο σκέπασε με τσιμέντο.

Η σκηνή της εξαφάνισης και η ομολογία

Ο Γιάννης χρησιμοποίησε το πρόσχημα της εξαφάνισης, προσπαθώντας να απατήσει όχι μόνο τους γύρω του, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς και τις συνεχείς τύψεις που τον συνόδευαν κάθε βράδυ. Καταγγέλλοντας ότι είχαν καυγαδίσει με τη σύζυγό του στο αυτοκίνητο, υποστήριξε ότι εκείνη είχε ανοίξει την πόρτα και αποχώρησε. Στις 18 του μήνα, κατήγγειλε την εξαφάνιση της στην αστυνομία, συνοδευόμενος από την πεθερά του. Με την οικογένεια της συζύγου του και τις αρχές, ο Κατσιλάμπρος παρίστανε τον ανήσυχο σύζυγο, έτοιμο να μάθει την τύχη της γυναίκας του.

Για να ενισχύσει το άλλοθι του, την επόμενη εβδομάδα ο Γιάννης τηλεφώνησε καθημερινά στην αστυνομία για να ενημερωθεί, ενώ ασχολούνταν με τη φροντίδα των παιδιών του. Τηλεφώνησε επίσης στην πεθερά του, προσπαθώντας να την πείσει να καλέσει την Παναγιώτα να επιστρέψει στο σπίτι, αν τυχόν την είχε δει.

Καθώς η αστυνομία διεξήγαγε έρευνες, ο Γιάννης δεν άντεξε και εξομολογήθηκε. Παραδέχτηκε στον πατέρα του τι είχε συμβεί τη νύχτα της εξαφάνισης. Ο πατέρας του τον παροτρύνει να πάει στην αστυνομία και να εξομολογηθεί όλη την αλήθεια, καθώς αυτό ήταν το μοναδικό τρόπο να σταματήσει η φωνή της συνείδησής του που τον κατηγορούσε για την πράξη του.

Ο Γιάννης Κατσιλάμπρος ακολούθησε άμεσα τη συμβουλή αυτή, δείχνοντας στην αστυνομία ακόμα και το σημείο στο Πάρκο Πικιώνη όπου είχε θάψει τη γυναίκα του.

Στη συνέχεια, προσπάθησε να βρει άλλο άλλοθι σε οικονομικές διαφωνίες, περιγράφοντας τις συγκρούσεις τους: “Με την Παναγιώτα είχαμε προβλήματα τα τελευταία δύο χρόνια. Αρχικά για ένα γραφείο στον Πύργο των Αθηνών που ήθελα να είναι στο όνομά μου και τώρα για την κατοχή 50% της περιουσίας του σπιτιού μας στη Φιλοθέη που διατηρούσε. Στις συζητήσεις μας, μερικές φορές πέταγε κάτω τα στέφανα, με έβρισε μπροστά στα παιδιά μας, πέταξε τον αρραβώνα της και μια φορά κατέστρεψε τη φωτογραφία του γιου μας”.

Η δίκη

Ο Γιάννης Κατσιλάμπρος προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση με όλες τις πτυχές της, παρόλο που η πίεση είναι αδύναμη σε κάθε γωνιά. Ο 36χρονος καθηγητής Μουσικής περιγράφει τη σχέση του με την Παναγιώτα ως προβληματική, αναφέροντας οικονομικές αντιξοότητες και την αμφισβήτηση της πατρότητας ενός από τα παιδιά του. Υποστηρίζει ότι μετά τη δολοφονία ήταν σε κατάσταση πανικού, δεν ομολόγησε αμέσως για να παραμείνει κοντά στα παιδιά του και να μην πιστεύουν ότι τα εγκατέλειψε. Ο πατέρας του, Νίκος Κατσιλάμπρος, εξέφρασε απροκάλυπτα τη γνώμη του για τον γιο του: “Είναι ανώριμος και είχε παθολογική εμμονή με την Παναγιώτα και τα παιδιά τους”, δηλώνοντας αυτοκριτικά ότι είχε διακόψει και την ιατρική αγωγή του.

Στο δικαστήριο κατέθεσε και ο Διονύσης Σαββόπουλος, που γνώριζε τον Γιάννη ως συμμαθητή του γιου του. Ανέφερε μεταξύ άλλων: “Δεν μπορώ να αθωώσω ή να συγχωρήσω τον Γιάννη για αυτό που έγινε. Είναι ευθύνη του Γιάννη, αλλά δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό.” Η εισαγγελέας ήταν ιδιαίτερα απαιτητική απέναντι στον κατηγορούμενο, εστιάζοντας στην υπερβολική ζήλια του: “Ποτέ δεν μάθε σταματήσει να θέλει να έχει τα πάντα, να μοιράζεται ή να του παίρνουν πράγματα. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι η Παναγιώτα, η μοναδική γυναίκα της ζωής του, θα τον αφήσει.”

Η ποινή και η ζωή σήμερα

Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο επέβαλε στον Γιάννη Κατσιλάμπρο ισόβια κάθειρξη. Η οικογένεια της αδερφής της Παναγιώτας Μαζαράκη, Βασιλική, ανέλαβε τη φροντίδα των παιδιών και η οικογένεια Κατσιλάμπρου προσέφερε οικονομική στήριξη. Η απόφαση εκδικάστηκε στο Δευτεροβάθμιο Κακουργιοδικείο στις 14 Ιουνίου 2014.

Η ποινή του Κατσιλάμπρου μειώθηκε σε 20 έτη κάθειρξης, αλλά ο καταδικασθείς απελευθερώθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2014, έχοντας εκτίσει το 1/3 της ποινής του. Στο δικαστήριο λήφθηκε υπόψη το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου του.

Σήμερα, ο Γιάννης Κατσιλάμπρος έχει δημοσιεύσει μια σειρά τραγουδιών και ποιημάτων από τη ζωή του με τον τίτλο “Φτου ξελευτερία”. Επίσης, διατηρεί προσωπική ιστοσελίδα και ενεργό κανάλι στο YouTube με μουσική που έχει συνθέσει ο ίδιος και άλλοι. Από το YouTube μπορούμε να μάθουμε ότι, στις φυλακές Αυλώνας, συμμετείχε σε ένα αφιέρωμα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου μαζί με άλλους κρατούμενους με την ομάδα «Homo Cratumenus».