Οι Έλληνες «πεθαίνουν»: Ένα Έθνος σε κίνδυνο

Οι Έλληνες «πεθαίνουν»: Ένα Έθνος σε κίνδυνο! Η Δημογραφική Τραγωδία πίσω από τα τρομακτικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ

Μια αθόρυβη αλλά βαθιά ανησυχητική πραγματικότητα απειλεί την Ελλάδα, μια κρίση που υπερβαίνει τους ψυχρούς αριθμούς και αγγίζει την ίδια την ουσία της εθνικής της ταυτότητας: η δραματική μείωση των γεννήσεων. Τα σχολεία μας, που κάποτε έσφυζαν από τις φωνές των παιδιών, σήμερα αντικρίζουν άδειες αίθουσες, μια εικόνα που επιβεβαιώνεται από αμείλικτα στατιστικά στοιχεία. Τον Σεπτέμβριο του 2025, περίπου 45.000 λιγότερα παιδιά θα κάνουν το πρώτο τους βήμα στην Α’ Δημοτικού σε σύγκριση με το 2010, μια πτώση που δεν είναι απλώς μια στατιστική ένδειξη, αλλά ένα υπαρξιακό ερώτημα. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, και πώς μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον όταν τα παιδιά μας λιγοστεύουν ανησυχητικά;

Οι Έλληνες «πεθαίνουν»: Ένα Έθνος σε κίνδυνο

Τα δεδομένα που προέρχονται από το Υπουργείο Παιδείας και την ΕΛΣΤΑΤ στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα κινδύνου: από τις 120.000 εγγραφές στην Α’ Δημοτικού το 2010, ο αριθμός για το 2024 εκτιμάται μόλις στις 75.000, με περαιτέρω συρρίκνωση να αναμένεται το 2025. Από αυτά, 60.000 παιδιά είναι ελληνικής υπηκοότητας και 9.000 αλλοδαπής, γεμίζοντας –ή μάλλον, αφήνοντας μισοάδειες– τις σχολικές τάξεις. Η μείωση αγγίζει το 37% μέσα σε μόλις 15 χρόνια, και η εικόνα γίνεται ακόμα πιο σκοτεινή αν εξετάσουμε την αναλογία γεννήσεων προς θανάτους: για κάθε νέο παιδί που έρχεται στη ζωή, δύο άνθρωποι την αποχαιρετούν. Αυτή η ψυχρή αριθμητική αποκαλύπτει μια οδυνηρή αλήθεια: η Ελλάδα γερνάει, μικραίνει πληθυσμιακά και χάνει σταδιακά τη ζωτικότητά της.

Σχολεία που Σιωπούν, Κοινότητες που Ερημώνουν

Η κρίση δεν περιορίζεται στα αστικά κέντρα. Στην επαρχία και τα νησιά, σχολεία μετρούν μονοψήφιο αριθμό μαθητών, ενώ άλλα οδηγούνται στο οριστικό κλείσιμο, μετατρεπόμενα σε εκλογικά παραβάν ή αποθηκευτικούς χώρους. Η συγχώνευση τμημάτων αποτελεί πλέον μια συνηθισμένη πρακτική, αλλά ποιες είναι οι επιπτώσεις για τις τοπικές κοινωνίες; Ένα σχολείο δεν είναι απλώς ένα κτίριο· είναι η καρδιά ενός χωριού, η ελπίδα για τη συνέχεια. Όταν τα παιδιά φεύγουν, μαζί τους χάνεται η ζωή, η προοπτική, η ίδια η ταυτότητα του τόπου.

Το Επόμενο «θύμα»: Η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Η υπογεννητικότητα δεν σταματά στα δημοτικά σχολεία. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ προειδοποιούν για ένα επερχόμενο «κύμα» μείωσης που ήδη επηρεάζει τα γυμνάσια και σύντομα θα φτάσει και στα λύκεια. Το σχολικό έτος 2023-2024, ο αριθμός των μαθητών που εισήχθησαν στο γυμνάσιο (γεννηθέντες το 2011) ήταν κατά 11.874 μικρότερος από τον αριθμό των αποφοίτων του 2008. Για το 2024-2025, η διαφορά αυτή αυξήθηκε στις 17.562, και για το 2025-2026 προβλέπεται να αγγίξει τις 20.632. Μέχρι το 2026-2027, ο μαθητικός πληθυσμός στα γυμνάσια θα έχει συρρικνωθεί κατά 64.347 σε σύγκριση με το 2022-2023. Αυτοί οι αριθμοί δεν είναι απλώς στατιστικές· αντιπροσωπεύουν το μέλλον μας που συρρικνώνεται, θρανίο με θρανίο.

Κάθε χρόνο «εξαφανίζεται» μια πόλη σαν τα Ιωάννινα! Το Δημογραφικό «βόμβα» στα θεμέλια του Ελληνισμού και του Ασφαλιστικού!

Ένα Έθνος σε Σημαντικό Κίνδυνο

Η μετανάστευση νέων Ελλήνων σε αναπαραγωγική ηλικία, η οικονομική αβεβαιότητα και η ανεπαρκής στήριξη προς τις οικογένειες συνθέτουν ένα επικίνδυνο μείγμα που απειλεί την δημογραφική μας βιωσιμότητα. Οι διευθυντές των σχολείων αναφέρουν όχι μόνο λιγότερους μαθητές, αλλά και αυξημένες ανάγκες για παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, επιβαρύνοντας ένα ήδη πιεσμένο σύστημα. Πώς θα λειτουργήσουν τα σχολεία με τόσο λίγους μαθητές; Πώς θα διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή όταν ο πληθυσμός μας μειώνεται με τόσο ραγδαίο ρυθμό;

Σε σοκ ο Μασκ με την Ελλάδα: Διπλάσιοι θάνατοι από γεννήσεις

Ένα Επιτακτικό Κάλεσμα για Δράση

Η υπογεννητικότητα δεν είναι απλώς ένα ζήτημα που αφορά την εκπαίδευση· είναι μια εθνική κρίση που απαιτεί άμεσες και συντονισμένες ενέργειες. Χρειαζόμαστε πολιτικές που θα ενισχύσουν ουσιαστικά τις οικογένειες, θα προσφέρουν κίνητρα στους νέους να παραμείνουν στην πατρίδα και θα αναπτερώσουν την ελπίδα για ένα βιώσιμο μέλλον της Ελλάδας. Διότι κάθε άδειο θρανίο, κάθε σχολείο που κλείνει, κάθε παιδί που δεν γεννιέται είναι ένα βήμα πιο κοντά σε έναν κόσμο χωρίς την Ελλάδα όπως την ξέρουμε. Αν δεν αναλάβουμε δράση τώρα, πότε θα το κάνουμε;