Συγκλονίζει η Δάφνη Λαμπρόγιαννη: Η άγνωστη μάχη με το «θηρίο», οι γιατροί και τα φάρμακα

Μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο ow.gr και τη Μυρτώ Αντωνοπούλου παραχώρησε η ηθοποιός Δάφνη Λαμπρόγιαννη όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην κατάθλιψη και την αγοραφοβία που έχει εδώ και αρκετά χρόνια.

«Είχα κατάθλιψη αρκετά χρόνια – με γιατρό, με φάρμακα και τα σχετικά»

Είμαι και ένας άνθρωπος που είχα κατάθλιψη αρκετά χρόνια – με γιατρό, με φάρμακα και τα σχετικά. Στη δική μου περίπτωση, δεν βοηθούσε όλο αυτό που ζούσα με τη δημοσιότητα. Κατάλαβα με τα χρόνια ότι, ναι, τις περιόδους που δεν ήμουν πολύ στην επικαιρότητα, ήμουν καλύτερα. Όταν είμαι περισσότερο στην επικαιρότητα, γίνεται λίγο πιο έντονο. Κατάλαβα ότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που δεν είμαι ελεύθερη να τα κάνω, όπως θα τα έκανα αν δεν με ήξεραν. Και κάπως έχω μάθει να οριοθετώ τους άλλους όταν είναι επιθετικοί απέναντί μου.

Κατάθεση ψυχής από τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη

Αυτό που ζήσαμε ήταν ένα σοκ υπαρξιακό, γι’ αυτό και νομίζω ότι τίποτα δεν έχει επιστρέψει στη θέση του, ούτε και θα επιστρέψει. Ήταν πολύ σοκαριστικό το ότι ήρθαμε τόσο κοντά στον θάνατο. Έχουμε ξεχάσει τις στρατιές από φέρετρα. Έχει γράψει όμως όλο αυτό μέσα μας. Μετακινηθήκαμε. Αναλογίστηκαν πολλοί άνθρωποι την αλήθεια στην οποία ζούσαν και δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν. Σε πολλά σπίτια αναγκάστηκαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον, το οποίο ήταν σοκαριστικό. Και αυτό γίνεται ντόμινο, αλλάζει την κοινωνία. Μετά, πλάκωσαν δύο πόλεμοι. Οπότε, ναι, το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι θα υπάρξει μια συλλογική κατάθλιψη, ένα συλλογικό τραύμα.

Νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει ανέμελα, είτε είναι ασθενής είτε όχι. Ούτε ο αέρας που αναπνέεις δεν σε αφήνει να ζήσεις πλέον ανέμελα. Και τα πράγματα σφίγγουν πολύ πολιτικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, και δεν ξέρω πού θα βγει αυτό. Οπότε μόνο ανέμελα δεν θα μπορούσε να ζήσει κάποιος. Φυσικά, αν είσαι και ασθενής, υπάρχει ένα αγκίστρι που σε κρατάει, με το οποίο βέβαια μαθαίνεις να ζεις. Όπως μαθαίνεις να ζεις με όλα τα δύσκολα πράγματα που έχεις να συναναστραφείς, αν είναι φυσικά αντιμετωπίσιμα.

«Την παντρεύεσαι την κατάθλιψη. Υπάρχει πάντα εκεί»

Την παντρεύεσαι την κατάθλιψη. Υπάρχει πάντα εκεί – κάποτε πυροδοτείται, άλλοτε είναι σε ύφεση. Όσο περνούν τα χρόνια κι έχεις περάσει από γιατρούς, αρχίζεις να την αναγνωρίζεις όταν έρχεται στην επιφάνεια, ξέρεις τι σου συμβαίνει και αυτό είναι βοηθητικό. Δεν σημαίνει ότι δεν θα το ζήσεις – θα το ζήσεις, θα το φας, θα περάσεις άθλια μάλιστα. Αλλά το να ξέρεις ότι αυτό πιθανότατα συμβαίνει γιατί υπάρχει αυτή η χημεία στον εγκέφαλό σου που έχει πυροδοτηθεί από διάφορα γεγονότα –τρέχα γύρευε από ποια– είναι παρηγορητικό, γιατί αισθάνεσαι ότι έχεις ξαναβγεί από το τούνελ. Καλά δεν είσαι σχεδόν ποτέ, τουλάχιστον στη δική μου την κατάθλιψη. Πρόκειται για κύματα που ανεβοκατεβαίνουν, όπως συμβαίνει και η ζωή.