Έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Μάτα Μιχαλαρέα, μια είδηση που γνωστοποίησε ο Σπύρος Μπιμπίλας λίγο μετά το δυσάρεστο γεγονός.
Η Μάτα Μιχαλαρέα υπήρξε μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Αφήνοντας το δικό της καλλιτεχνικό στίγμα. Παράλληλα, διέγραψε μια αξιοσημείωτη πορεία στον αθλητισμό κατά τη δεκαετία του ’50, διακρινόμενη ως πρωταθλήτρια Ελλάδος στον στίβο με τα χρώματα του Πανιωνίου Γ.Σ. Συγκεκριμένα, κατέκτησε κορυφές στον ανώμαλο δρόμο, στους δρόμους ημιαντοχής και στο πένταθλο. Υπήρξε αναπόσπαστο μέλος της θρυλικής ομάδας γυναικών του Πανιωνίου που κυριάρχησε στα πανελλήνια πρωταθλήματα από το 1955 έως το 1958. Ενώ παράλληλα υπήρξε αθλήτρια πανελληνίου επιπέδου και στη σκοποβολή.
Επίσης από το 1959, η Μάτα Μιχαλαρέα αφιερώθηκε στην υποκριτική. Υπηρετώντας το Εθνικό Θέατρο για δεκατέσσερα χρόνια. Συμμετείχε σε 45 παραστάσεις, ξεκινώντας ως μέλος του χορού και σταδιακά αναλαμβάνοντας και δεύτερους ρόλους. Η πρώτη της εμφάνιση ήταν το 1959 στο έργο “Ρόζα Μπερντ”, όπου ενσάρκωσε τον χαρακτήρα της “Μίνας”, ενώ η τελευταία της συμμετοχή ήταν το 1973 στο έργο “Η ζωή του Γαλιλαίου”.
Μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές της καριέρας της ήταν το 1969, όταν ερμήνευσε τον ρόλο της “Κορυφαίας” στην αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη “Βάκχαι”, που παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Η παράσταση αυτή έφερε την υπογραφή του Αλέξη Σολομού στη σκηνοθεσία, του Γιώργου Βακαλό στη σκηνογραφία και του Μάνου Χατζιδάκι στη μουσική. Αποτελώντας μια κορυφαία στιγμή για την ηθοποιό και το ελληνικό θέατρο.
Η 9η Ιουλίου είναι μια ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη σημαντικών μορφών της Ορθοδοξίας. Σύμφωνα με…
Μια απροσδόκητη αλλά εξαιρετικά θετική εξέλιξη αναμένεται να εκτοξεύσει την αξία του νεαρού χαφ του…
Έγκυος ξανά η Αλεξάνδρα Νίκα; Η αποκάλυψη μετά τον ξαφνικό γάμο με τον Κωνσταντίνο Αργυρό…
Άνδρας σε αεροδρόμιο βρήκε φρικτό θάνατο από κινητήρα αεροπλάνου όταν τον ρούφηξε και τον σκότωσε…
Η Τουρκία στέλνει Νότια της Κρήτης πλωτό γεωτρύπανο και βάζει μπουρλότο στην Ανατολική Μεσόγειο και…
Η Ειρήνη Μουρτζούκου στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ σε κατάσταση αμόκ: Οι δαίμονες και το ένταλμα…