Τι κρύβεται πίσω από την ξαφνική ρήξη του Τραμπ με τον Πούτιν;

Τι κρύβεται πίσω από την ξαφνική ρήξη του Τραμπ με τον Πούτιν; Η στήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία και οι απειλές προς τη Ρωσία

Μια πρόσφατη ανάλυση του MSNBC επιχειρεί να διεισδύσει στην πραγματική αιτία της φερόμενης απογοήτευσης του Ντόναλντ Τραμπ προς τον Βλαντίμιρ Πούτιν, εν μέσω των εξελίξεων στις ρωσοαμερικανικές σχέσεις και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ενώ ο Πρόεδρος Τραμπ δηλώνει εκνευρισμένος με την κατάσταση και εξετάζει μέτρα όπως νέες κυρώσεις ή έμμεση στρατιωτική στήριξη στην Ουκρανία μέσω πωλήσεων σε χώρες του ΝΑΤΟ, η συνολική κατεύθυνση της αμερικανικής πολιτικής κατά το πρώτο εξάμηνο της επανόδου του στο αξίωμα δείχνει μια σαφή φιλορωσική, αντιουκρανική και αντιδημοκρατική στροφή, με έντονη εχθρότητα προς το ΝΑΤΟ.

Τι κρύβεται πίσω από την ξαφνική ρήξη του Τραμπ με τον Πούτιν;

«Μας λέει πολλές βλακείες ο Πούτιν», φέρεται να δήλωσε ο Τραμπ σε δημοσιογράφους στον Λευκό Οίκο. «Είναι πάντα ευγενικός μαζί μας, αλλά αυτό τελικά δεν έχει καμία σημασία». Ωστόσο, η ανάλυση επισημαίνει ότι αυτή η “απογοήτευση” δεν είναι καινούργια. Οι υποστηρικτές της Ουκρανίας το επισημαίνουν από την αρχή του πολέμου.

Ο Τραμπ, σε αντίθεση με τις προσδοκίες, δεν έχει καταδικάσει ποτέ ευθέως τη ρωσική εισβολή. Αντιθέτως, την έχει χαρακτηρίσει «έξυπνη» και «ιδιοφυή», αποφεύγοντας οποιονδήποτε χαρακτηρισμό ως επιθετική, παράνομη ή λανθασμένη. Δεν έχει εκφράσει ποτέ αρχές υπέρ της ανεξαρτησίας ή της κυριαρχίας της Ουκρανίας. Παράλληλα, οι απειλές του προς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η «απόσπαση» της Γροιλανδίας από τη Δανία ή της Διώρυγας του Παναμά, δείχνουν μια τάση παραβίασης διεθνών συνθηκών.

Το Πραγματικό Κίνητρο του Τραμπ: Η Εικόνα του

Η ανάλυση υποστηρίζει ότι ο Τραμπ δεν ενοχλείται ιδιαίτερα από τη ρωσική στόχευση σε αμάχους. Ενώ περιστασιακά εκφράζει λύπη για τις απώλειες του πολέμου («Πεθαίνουν τόσοι πολλοί σε αυτό το χάλι»), αποφεύγει να κατηγορήσει τη Ρωσία. Σε πρόσφατη συνάντηση με τον Ουκρανό Πρόεδρο Ζελένσκι, τόσο ο Τραμπ όσο και ο αντιπρόεδρος Τζ. Ντ. Βανς φέρεται να αναπαρήγαγαν ρωσική προπαγάνδα, κατηγορώντας την Ουκρανία για τον πόλεμο.

Το κεντρικό συμπέρασμα είναι πως, αν τον ένοιαζαν πραγματικά οι απώλειες, δεν θα είχε μπλοκάρει τη στρατιωτική βοήθεια. Η αληθινή ενόχληση του Τραμπ έγκειται στο ότι ο Πούτιν δεν του συμπεριφέρεται όπως περίμενε. Ο Τραμπ είχε υποσχεθεί ότι θα τερμάτιζε τον πόλεμο την πρώτη μέρα της επανόδου του στο Οβάλ Γραφείο, μέσω πιέσεων στην Ουκρανία και της προσωπικής του χημείας με τον Πούτιν. Οραματιζόταν ένα Νόμπελ Ειρήνης, αλλά τώρα βλέπει το σενάριό του να καταρρέει. Ο Πούτιν δεν δείχνει διατεθειμένος να “εξυπηρετήσει” την εικόνα του Τραμπ, ούτε καν με μια προσχηματική δήλωση ότι φταίει ο Μπάιντεν. Αντίθετα, φαίνεται να απολαμβάνει να επιδεικνύει υπεροχή.

Πιθανή Στροφή και το Μέλλον του Πολέμου

Η ανάλυση αναφέρει ότι ο Τραμπ εξετάζει πλέον την αύξηση των πωλήσεων όπλων σε χώρες του ΝΑΤΟ, γνωρίζοντας ότι αυτά προορίζονται για την Ουκρανία. Αν το κάνει, ίσως ενισχυθεί η θέση της Ουκρανίας, αλλά δύσκολα θα διορθωθεί η ζημιά έξι μηνών αποτυχημένων διαπραγματεύσεων και καθυστερήσεων στη βοήθεια. Ενώ το Κογκρέσο ετοιμάζει νέο πακέτο κυρώσεων, η εφαρμογή τους μπορεί να είναι επιλεκτική και ασθενής, ανάλογα με τις προεδρικές διαθέσεις.

Το πρόβλημα, σύμφωνα με το MSNBC, είναι ότι ο Τραμπ ενδιαφέρεται περισσότερο για την εικόνα του παρά για την πραγματική λήξη του πολέμου. Θέλει να παρουσιάσει κάτι ως «ειρήνη» στα μάτια του κόσμου, όπως έκανε με τις εμπορικές του συμφωνίες. Η διακοπτόμενη στρατιωτική στήριξη προς την Ουκρανία κάνει τη Ρωσία λιγότερο διατεθειμένη να διαπραγματευτεί, ενισχύοντας την πεποίθηση της Μόσχας ότι ο χρόνος είναι με το μέρος της.

Γαλλία και Βρετανία έτοιμες να στείλουν στρατό στην Ουκρανία για πολεμική σύγκρουση με τη Ρωσία

Υπάρχουν μόνο δύο πιθανά σενάρια για το τέλος του πολέμου: είτε η Ρωσία καταλαμβάνει την Ουκρανία, ανατρέποντας την κυβέρνηση και συντρίβοντας την ανεξαρτησία της, είτε η Ρωσία εγκαταλείπει την προσπάθεια λόγω αποτυχίας ή υπερβολικού κόστους. Μόνο το δεύτερο οδηγεί σε δίκαιη και διαρκή ειρήνη. «Αλλά για να φτάσουμε εκεί, χρειάζεται σταθερή πίεση, θυσίες και ξεκάθαρη στήριξη στις δημοκρατίες, όχι παραστάσεις για την εικόνα του Τραμπ. Γι’ αυτό είναι θυμωμένος», καταλήγει η ανάλυση.