‘Βόμβα’: Ο Σπύρος Μπιμπίλας έτοιμος για το επόμενο βήμα στη ζωή του!

Ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας ποιοτικό θέατρο δίπλα σε ιερά τέρατα της υποκριτικής τέχνης. Ωστόσο η εμπορική τηλεόραση και κάποιοι ρόλοι τον ανάγκασαν να «παραστρατήσει», με αποτέλεσμα συνάδελφοί του να τον έχουν χαρακτηρίσει trash και κιτς. Εκείνος, όμως, κατάφερε να τους αποδείξει ότι τα όνειρα ποτέ δεν μπαίνουν σε μπουκάλια με ετικέτες. Εγινε πρόεδρος όλων των ηθοποιών και πλέον τον σέβονται απόλυτα!

Λίγες μέρες πριν μπει ο νέος χρόνος, ο πρόεδρος του ΣΕΗ και ένας από τους πιο δραστήριους ηθοποιούς σε όλα τα επίπεδα, ο Σπύρος Μπιμπίλας, ανοίγει το χρονοντούλαπο της ζωής του και μοιράζεται μέσα από την «Espresso» τις πολυτιμότερες αναμνήσεις του.

Κύριε Μπιμπίλα, πού γεννηθήκατε;

Εγώ είμαι γέννημα θρέμμα του Πειραιά και συγκεκριμένα του κέντρου της πόλης. Πρόλαβα να δω τα παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο μέσα στους δρόμους και να φωνάζουν από μακριά τα υπόλοιπα παιδιά «έρχεται αυτοκίνητοοοο». Του Αγιαννιού ανάβαμε φωτιές στους δρόμους, περνούσε ο γύφτος με τη μαϊμού, άλλος με την αρκούδα. Δηλαδή, πρόλαβα το ωραίο παρελθόν στο τέλος του και μου αρέσει να το λέω αυτό!

Μοναχοπαίδι;

Οχι, ήμασταν τρία αδέρφια. Το σπίτι της οικογένειας υπάρχει ακόμα, είναι διατηρητέο και ανακαινίζεται από άλλον ιδιοκτήτη. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα τα περίμενα με ανυπομονησία, γιατί στολίζαμε όλο το σπίτι. Θυμάμαι ότι τέτοιες μέρες περίμενα πώς και πώς να έρθει το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη που μας έλεγε η μάνα μας σε παραμύθι. Και ήμουν με αυτά τα παραμύθια ένα πολύ ευτυχισμένο παιδάκι. Θυμάμαι πως δεν μας άφηνε η μάνα μας να λέμε στον δρόμο τα κάλαντα, γιατί φοβόταν. Ομως τα έλεγα στους συγγενείς μας!

Ο μπαμπάς τι δουλειά έκανε;

Δούλευε στον Δήμο Πειραιά, στο δημοτολόγιο. Ομως αρρώστησε πριν από τη δικτατορία και έτσι δεν τον έζησα πολύ. «Εφυγε» από καρκίνο του πνεύμονα. Γι’ αυτό και εγώ δεν κάπνισα ποτέ στη ζωή μου. Ηταν έντονα τα χρόνια εκείνα και πολύ όμορφα!

Κατάγεστε από ευκατάστατη οικογένεια;

Πρώην ευκατάστατη. Είχαν χάσει την περιουσία στον πόλεμο. Το γραφείο κηδειών της γιαγιάς μου υπάρχει ακόμα και είναι κατάστημα νυφικών.

παραίτητα από όλους και κοίταζα τις φωτογραφίες των ηθοποιών. Και πάντα ονειρευόμουν τον εαυτό μου ανάμεσα στους υπόλοιπους ηθοποιούς. Και αυτό το όνειρο που πραγματοποιήθηκε με έκανε τόσο ευτυχισμένο άνθρωπο!

Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σας ηθοποιοί;

Ο Βέγγος και η Βουγιουκλάκη. Τη δε Αλίκη την είχα στο μυαλό μου σαν νεράιδα. Κοιμόμουν στο κρεβάτι και κάτω από το μαξιλάρι είχα τη φωτογραφία της. Στην Α’ Δημοτικού είχα γράψει μια έκθεση όπου έλεγα ότι «την Αλίκη την αγαπώ πιο πολύ απ’ τον μπαμπά μου και τη μαμά μου». Και, όταν διάβασε η δασκάλα τι έγραφα, κάλεσε τη μάνα μου να της πει ότι έχω πρόβλημα και δεν πρέπει ένα αγόρι να γράφει τέτοια. Ομως, επειδή η μαμά μου ήταν ένας πολύ απελευθερωμένος άνθρωπος, της είπε: «Αφήστε το παιδί να εκφράζεται όπως θέλει». Από την άλλη, στο πρόσωπο και στα μάτια του Βέγγου έβρισκα μια μελαγχολία, από την οποία καταλάβαινα ότι δεν είναι κωμικός ηθοποιός, αλλά δραματικός. Τελικά δεν πέτυχα στις εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου και γι’ αυτό πήγα και έδωσα στο Πειραϊκό Θέατρο μαζί με τον Κιμούλη και την Τζομπανάκη. Και μπήκα!

Η μητέρα σας ήθελε να γίνετε ηθοποιός;

Οχι απλώς ήθελε, αλλά τα πρώτα χρόνια που δημιουργήσαμε τη θεατρική ομάδα έγινε η μοδίστρα μας, η ταμίας μας, η βοηθός μας σε όλα!

Θυμάστε το πρώτο έργο που παίξατε;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την «Αυλή των θαυμάτων», αφού από αυτό το έργο γνώρισα τον Καμπανέλλη, το οποίο παίξαμε στη Δραματική Σχολή του Πειραιά;

Πιστεύατε ποτέ ότι θα φτάσετε να είστε πρόεδρος όλων των ηθοποιών;

Δεν με απασχολούσε τι θα γίνει, πού θα φτάσω. Απλώς ήθελα να περνάω καλά και να είμαι ευτυχισμένος μέσα από τη δική μου δουλειά. Τη νομική δεν την αγαπούσα, για αυτό και την εγκατέλειψα άμεσα. Δεν με απασχολούσε αν θα είμαι πρώτος ή τελευταίος ηθοποιός, αν θα γίνω θιασάρχης ή θα έχω δικό μου θέατρο. Πράγμα που το αποδεικνύω και σήμερα, πως δεν με νοιάζει αν ο ρόλος που θα παίξω είναι μικρός ή μεγάλος!

Τότε σας είχαν σε υπόληψη οι άλλοι συνάδελφοί σας;

Επειδή ξεκίνησα από πολύ ποιοτικό θέατρο και μετά μπήκα σε παραστάσεις πολύ μεγάλων σκηνοθετών, όπως του Γιώργου Μιχαηλίδη, εγώ ήμουν μέσα σε αυτούς που θα λέγαμε σήμερα πως είναι η «αφρόκρεμα» του ελληνικού θεάτρου. Η πορεία μου άλλαξε όταν άρχισα να κάνω εμπορικά πράγματα, τότε που με πήρε η Ελένη Μαβίλη και έκανα τα μεγάλα κωμικά σίριαλ. Μέχρι τότε έπαιζα δραματικά. Κάπου εκεί άρχισα να αποχαρακτηρίζομαι από τους πολύ ποιοτικούς ηθοποιούς. Και έτσι κάποιοι φτάσανε να με ονομάζουν trash και κιτς μαζί με άλλες βλακείες, οι οποίες πολύ γρήγορα εξαφανίστηκαν, αφού όλα αυτά ήταν μπούρδες διαφόρων αρρωστημένων μυαλών.

Τώρα πώς σας αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί;

Με πολύ σεβασμό και με διάθεση μιας μεγάλης συγγνώμης!

Ενας από τους ρόλους που παίξατε ήταν στο πλευρό του Πέτρου Φιλιππίδη…

Για πολλά χρόνια μάς έδενε το επάγγελμα και μας έκανε να νιώθουμε μια ισχυρή επαγγελματική και οικογενειακή φιλία. Ομως, έτσι όπως έγινε το ταξίδι της ζωής μας, οι δρόμοι μας χώρισαν, οι πορείες μας άλλαξαν. Ο Πέτρος οδηγήθηκε σε άλλους δρόμους και, δυστυχώς, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…

Πώς είναι να αντιμετωπίζετε έναν πρώην φίλο σας στα δικαστήρια;

Είναι πολύ δύσκολη συνθήκη. Θα έλεγα ότι εγώ δεν έχω διαγράψει από μέσα μου τη λέξη «φίλος». Απλά θα ήθελα αυτός ο άνθρωπος που υπήρξε φίλος της ζωής μου να μπορέσει να καταλάβει ότι κάτι έκανε λάθος και αυτοκαταστράφηκε! Πιστεύετε ότι μπορείτε να ξεπεράσετε αυτό το χάσμα και να έρθετε και πάλι κοντά; Δεν το ξέρω. Αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Εγώ, όταν τελειώσει αυτή η μεγάλη περιπέτεια, όπου και αν είναι, είτε έξω είτε μέσα στη φυλακή, θα ήθελα πάρα πολύ να του μιλήσω και να του πω κάποια πράγματα. Πράγματα που θα έπρεπε να του είχα πει πολλά χρόνια πριν!

Η σύζυγός του και ο γιος του σας αντιμετώπισαν αρκετά σκληρά…

Δεν με πειράζει. Καταλαβαίνω τη δυσχερή τους θέση και μπορώ μέσα μου να δικαιολογήσω οποιαδήποτε εχθρική στάση. Θέλω να έχω τη συνείδησή μου καθαρή, να είμαι κοντά στους ανθρώπους που δεινοπάθησαν και, αν κάποιος έχει φταίξει, πρέπει να καταλάβει το λάθος του. Οποια και αν είναι η απόφαση του δικαστηρίου, σημασία έχει τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ, όταν βλέπω βασανισμένους ανθρώπους, είμαι απόλυτα κοντά σε αυτούς!

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που ζήσατε σε όλη αυτή τη διαδικασία;

Η στιγμή της κατάθεσής μου. Δεν ήταν εύκολο πράγμα… Οταν είσαι μάρτυρας στα δικαστήρια, η θέση σου είναι δύσκολη και σκληρή γιατί πρέπει να πεις αλήθειες. Πιο εύκολα γίνεσαι ψευδομάρτυρας -που δεν έχω υπάρξει ποτέ-, γιατί το ψέμα βγαίνει πιο εύκολα από τα χείλη.

Φοβηθήκατε ποτέ για τη ζωή σας;

Οχι, αν και δέχτηκα απειλές κάποτε, που βρέθηκα στα δικαστήρια για άλλη υπόθεση.

Απολογισμό ζωής έχετε κάνει;

Κατά καιρούς κάνω και λέω ότι είμαι ένας από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους που κάνουν ένα ταξίδι ζωής με σταθμούς σε υπέροχα λιμάνια.

Εχετε μετανιώσει για πράγματα που κάνατε;

Ευτυχώς όχι. Ακόμα και αν γύριζε ο χρόνος πίσω, πάλι τα ίδια θα έκανα!

Καταφέρατε να αποκτήσετε χρήματα από το επάγγελμά σας;

Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Γιατί ξεκίνησα από το μηδέν, έχω ζήσει μια υπέροχη ζωή χωρίς να μου λείψει τίποτα και έχω αποκτήσει μια περιουσία. Εχω ένα μικρό κομπόδεμα στην άκρη, επειδή όσα χρήματα έβγαζα τα μοίραζα σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη.

Τον θάνατο τον φοβάστε;

Καθόλου. Επειδή ξέρω πως όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή, λέω πως ό,τι ώρα είναι να έρθει ας έρθει. Απλά η ζωή είναι ωραία και όλοι θέλουμε να ζήσουμε περισσότερο.

Τι θα θέλατε να σας φέρει ο νέος χρόνος;

Επειδή είμαι πολύ της συντροφικότητας, θα ήθελα κάποτε να συζήσω με έναν άνθρωπο που αγαπώ και να κάνω ένα σύμφωνο συμβίωσης!

Του Νίκου Νικόλιζα