Υπάρχουν Βρυκόλακες; Οι αληθινές ιστορίες με αιμοβόρα βαμπίρ και σκελετούς και τα σκοτεινά μυστικά

Υπάρχουν Βρυκόλακες; Οι αληθινές ιστορίες και τα σκοτεινά μυστικά… Σε παλαιότερες εποχές, οι βρυκόλακες δεν ήταν απλά ένας μύθος ή στοιχείο της λαογραφίας, αλλά μια απόλυτη πραγματικότητα για τους ανθρώπους όλων των κοινωνικών στρωμάτων και μορφωτικών επιπέδων. Αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα θεωρούνταν υπεύθυνα για την πρόκληση τρόμου στις κοινότητες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς πίστευαν πως περιπλανιούνταν τη νύχτα, ρουφώντας το αίμα των αθώων.

Ακόμα και οι επιστήμονες και οι γιατροί του 17ου και 18ου αιώνα αντιμετώπιζαν τον βαμπιρισμό ως ένα πραγματικό φαινόμενο που απαιτούσε σοβαρή μελέτη. Στην πραγματικότητα, ο φόβος γύρω από τους βρικόλακες βασίστηκε εν μέρει στην άγνοια για τη φυσική διαδικασία αποσύνθεσης των πτωμάτων, καθώς και σε ασθένειες που προκάλεσαν παρόμοια συμπτώματα με αυτά που αποδίδονταν στα βαμπίρ.

Περίεργες ταφές και τελετουργίες

Τα λείψανα που έχουν βρεθεί σε διάφορα σημεία της Ευρώπης φανερώνουν τον τρόμο που προκαλούσαν οι βρυκόλακες. Για παράδειγμα, σε πολλές περιπτώσεις πτώματα βρέθηκαν καρφωμένα στο έδαφος με πασσάλους, δεμένα, ή με αντικείμενα όπως τούβλα στο στόμα τους, μια πρακτική που είχε σκοπό να τους αποτρέψει την επιστροφή τους στη ζωή.

Μια εντυπωσιακή ανακάλυψη παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ντοκιμαντέρ του Sky History, όπου έγινε αναφορά στον σκελετό μιας νεαρής γυναίκας στην Πολωνία. Βρέθηκε με ένα δρεπάνι στο λαιμό της και ένα λουκέτο στο δάχτυλο του ποδιού της, ενδείξεις μιας προσπάθειας να αποτραπεί η ανάσταση της ως βρικόλακα.

Ακόμα και στα νεκροταφεία, οι τελετουργίες αυτές ήταν συχνές. Το 2014, σε μια ανασκαφή στην Πολωνία, βρέθηκε σκελετός με τούβλο στο στόμα και έναν πάσσαλο καρφωμένο στο πόδι, δείγμα των πεποιθήσεων της εποχής ότι τέτοια μέτρα ήταν απαραίτητα για την προστασία της κοινότητας.

Επιστημονική «έρευνα» στον βαμπιρισμό

Η πίστη βρικόλακες ήταν τόσο έντονες που ακόμη και επιστήμονες της εποχής ασχολήθηκαν με το φαινόμενο. Τον 17ο αιώνα, ιατρικά κείμενα έκαναν λόγο για την «ταφοφαγία»… Δηλαδή, την πίστη ότι οι νεκροί καταναλώνουν τα σάβανα ή ακόμα και μέρη του ίδιου τους του σώματος.

Αναφορές για «επιθέσεις» βρικολάκων καταγράφηκαν σε πολωνικές και ρωσικές εφημερίδες κατά τη δεκαετία του 1690. Στις αρχές του 18ου αιώνα, περιπτώσεις απέθαντων πλασμάτων που τρέφονταν με αίμα άρχισαν να απασχολούν ακόμα περισσότερο. Αυτές οι αναφορές συχνά οδήγησαν στην εκταφή σωμάτων… Τα οποία αποκεφαλίζονταν, καρφώνονταν στην καρδιά και στη συνέχεια αποτεφρώνονταν για να «εξουδετερωθούν».

Το 2011, Ιταλοί ερευνητές βρήκαν τα λείψανα μιας γυναίκας με ένα τούβλο ανάμεσα στα σαγόνια της… Το οποίο πιστεύεται ότι τοποθετήθηκε για να αποτρέψει την εξάπλωση επιδημιών όπως ο΄… Μαύρος Θάνατος, οι οποίες συχνά αποδίδονταν στους βρικόλακες.

Από την πίστη στη μυθολογία

Η εικόνα του βρικόλακα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα καθιερώθηκε με το μυθιστόρημα Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ το 1897. Ο Δράκουλας βασίστηκε στην ιστορική φιγούρα του Βλαντ Τέπες, γνωστός για τη σκληρότητά του. Ωστόσο, οι μύθοι και οι λαϊκές πεποιθήσεις για τα βαμπίρ είχαν ήδη βαθιές ρίζες στην ευρωπαϊκή κουλτούρα… Επηρεασμένες από αιώνες φόβου, άγνοιας και ασθενειών.

Σήμερα, ο μύθος των βρικολάκων παραμένει ζωντανός μέσα από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τη λαογραφία… Υπενθυμίζοντας την ανθρώπινη τάση να δίνει μορφή στους φόβους και τις ανησυχίες της.